H μεσαία τάξη στη Βενεζουέλα έχει πλέον εξαφανιστεί

15/5/2019

Υπάρχουν ακόμη στο Καράκας  εστιατόρια πολυτελείας που σερβίρουν παραδοσιακά χαβανέζικα μαριναρισμένα ψάρια, σούσι, λάδι τρούφας, καρπάσιο και εκλεκτά κρασιά. Έχουν μείνει ελάχιστα, βέβαια, αλλά όπως επισημαίνει σε σχετικό ρεπορτάζ του το BBC, σε εποχές τόσο ολέθριας κρίσης εκπλήττει το γεγονός ότι υπάρχουν έστω και αυτά τα λίγα.

Έχει απομείνει, επίσης, ένα μικρό σούπερ μάρκετ που πουλάει εισαγόμενα προϊόντα για όσους μπορούν ακόμη να  τα αγοράσουν, τους ελάχιστους προνομιούχους. Στα ράφια του υπάρχουν ιταλικά και γαλλικά τυριά, ελιές πολλών ποικιλιών και χαβιάρι. Υπάρχει και ένα μεγάλο κομμάτι από ισπανικό ζαμπόν με την ασύλληπτη τιμή των 1.800 δολαρίων. Εύλογα αναρωτιέται κανείς ποιοι ακριβώς αγοράζουν αυτά τα είδη όταν στη χώρα το 90% του πληθυσμού έχει βυθιστεί στη φτώχεια και το ΔΝΤ προβλέπει πως φέτος ο πληθωρισμός θα φτάσει στα 10 εκατομμύρια τοις εκατό!  Με αυτά τα επίπεδα πληθωρισμού ο βασικός μισθός δεν αντιπροσωπεύει παρά μόλις πέντε δολάρια τον μήνα και οι περισσότεροι δυσκολεύονται να αγοράσουν ακόμη και δύο αυγά ή ένα κουτί ρύζι. Στην πραγματικότητα η πάλαι ποτέ μεσαία τάξη της Βενεζουέλας έχει εξαφανιστεί, καθώς ο πληθωρισμός έχει συμπιέσει τους μισθούς τόσο, ώστε να αγωνίζονται να επιβιώσουν.

Μιλώντας στο BBC, ο Ρονάλντ Μπάλσα Γκουανίπα, κοσμήτορας στο τμήμα Οικονομικών του Καθολικού Πανεπιστημίου του Καράκας, κατέταξε σε δύο κατηγορίες τους πελάτες αυτού του είδους εστιατορίων και σούπερ μάρκετ: σε όσους έχουν συγγενείς στο εξωτερικό που τους στέλνουν χρήματα και όσοι πληρώνονται τον μισθό τους σε ξένο νόμισμα. Αυτά τα εστιατόρια και τα σούπερ μάρκετ και η λιγοστή πελατεία τους, τονίζει, είναι ό,τι έχει απομείνει από παλαιότερες εποχές όταν η χώρα είχε μεγάλα έσοδα από το πετρέλαιο και  οι Βενεζουελάνοι είχαν τη δυνατότητα να αποταμιεύουν. Συγκαλύπτουν, όμως, την εξαιρετικά δύσκολη πραγματικότητα  που αντιμετωπίζουν ακόμη και οι πλέον προνομιούχοι. «Το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να  τρώνε σε εστιατόρια δεν συνεπάγεται ότι έχουν πρόσβαση και σε όσα φάρμακα χρειάζονται» τονίζει ο ίδιος και προσθέτει πως οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι «δεν μπορούν να κάνουν σχέδια για τις σπουδές των παιδιών τους, να αγοράσουν ανταλλακτικά αυτοκινήτων ή να προγραμματίσουν το μέλλον τους».

Διακοπές ρεύματος

Εξάλλου οι διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος που έχουν σημειωθεί σε όλη τη χώρα έχουν κάνει πολύ δύσκολη τη ζωή των ανθρώπων στη Βενεζουέλα. Στην αριστοκρατική συνοικία Las Mercedes ο ιδιοκτήτης μιας αλυσίδας καφέ μιλάει για το σοκ που έχουν υποστεί όλοι από τις διακοπές στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος. Απασχολεί 200 υπαλλήλους και έχει τέσσερα καφέ και ανοίγει ένα ακόμα. Ομολογεί πως όλοι ανησυχούσαν πως ίσως κάποτε θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, αλλά δεν το περίμεναν τόσο γρήγορα. Τις ημέρες που δεν έχει ηλεκτρικό ρεύμα, τα καφέ είναι άδεια αλλά όταν επανέρχεται η παροχή, ορισμένα από τα καφέ της αλυσίδας γεμίζουν με κόσμο στον οποίο προσφέρουν ένα είδος καταφυγίου. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει εγκαταλείψει τη χώρα. Απομένουν, όμως, 30 εκατ. κάτοικοι που βρίσκονται εντός των τειχών. Και όπως τονίζει ο ιδιοκτήτης της αλυσίδας καφέ, οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται ελεύθερο χρόνο, θέλουν να συναντούν τους φίλους τους και να πίνουν μαζί καφέ γι’ αυτό και επιβιώνουν αυτά τα μαγαζιά.

«Ασπίδα» το δολάριο

Σε καφέ γνωστής αλυσίδας, νέα γυναίκα πίνει τον καφέ της και τρώει ένα γλυκό που μοιράζεται με κάποιον φίλο της. Αναφέρει στο BBC ότι εργάζεται στον τομέα του μάρκετινγκ και ο μισθός της ανέρχεται στο ασυνήθιστο πλέον για τα δεδομένα της χώρας επίπεδο των 150 δολαρίων τον μήνα. Τονίζει πως, όταν έχει κανείς την τύχη να πληρώνεται σε δολάρια, τότε μπορεί να ζήσει «αξιοπρεπώς». Ακόμη και γι’ αυτήν όμως, ο καφές και το γλυκό δεν είναι αυτά που συνήθως παραγγέλνει, καθώς το κόστος τους ανέρχεται στον βασικό μισθό της Βενεζουέλας. Κάποτε, πάντως, συνήθιζε να αγοράζει γλυκά, μπισκότα και να κερνάει φίλους, ενώ τώρα παίρνει μόνον καφέ. Το γλυκό είναι για την εξαιρετική περίσταση επειδή έχει τα γενέθλιά της. Λίγο παραπέρα, κάποια άλλη κυρία κερνάει την κόρη της και τους φίλους της επειδή συνταξιοδοτήθηκε. Εργαζόταν ως ψυχολόγος στον κρατικό τομέα και άλλοτε, όπως τονίζει η ίδια, με τον μισθό της πλήρωνε το ιδιωτικό σχολείο της κόρης της, ταξίδευε στην Ευρώπη και αγόρασε αυτοκίνητο. Τώρα παρέχει τις υπηρεσίες της μόνον ιδιωτικά και πληρώνεται σε δολάρια. Όπως αναφέρει, «τα δολάρια σε προστατεύουν τουλάχιστον από τον πληθωρισμό», καθώς η σύνταξη που παίρνει από το κράτος αντιστοιχεί περίπου σε πέντε δολάρια τον μήνα. «Εγώ και οι φίλοι μου είχαμε όλοι πανεπιστημιακή μόρφωση και ανήκαμε στη μεσαία τάξη», θυμάται, αλλά προσθέτει «έχουμε πληγεί όλοι».

Πηγή