Στα συντρίμμια του Νότου «χτίζεται» η ηγεμονία του Βερολίνου

29/10/2011

Το 4ο Ράιχ, που προσπαθεί να «χτίσει» η Γερμανία πάνω στα κοινωνικά και τα οικονομικά ερείπια του ευρωπαϊκού Νότου, ίσως να μπορεί να εξηγηθεί μόνο από τις συλλογικές φοβίες του πολυπληθέστερου ευρωπαϊκού λαού.
 Οχι τόσο από τα «πρόσφατα» τραύματα του 20ού αιώνα όσο από το αρχέγονο αίσθημα περικύκλωσης και ανασφάλειας λόγω έλλειψης φυσικής οχύρωσης που βίωναν ανέκαθεν οι Τεύτονες. Η ιστορική Γερμανία, μια τεράστια πεδιάδα στο βόρειο τμήμα της Κεντρικής Ευρώπης, ήταν ευάλωτη σε επιδρομές από Ανατολή και Δύση (Ναπολέοντας, Τσαρική Αυτοκρατορία) καθώς δεν διαθέτει προστασία ορεινών όγκων, όπως οι Αλπεις, τα Πυρηναία ή τα Καρπάθια.
 Ετσι γεννήθηκε η θεωρία του «ζωτικού χώρου» (Lebensraum) στο τέλος μιας εποχής, όπου η Γερμανία είχε υποστεί… στρατιωτική κατοχή στο Σάαρ από τους Γάλλους νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίοι καταλήστευαν ταυτόχρονα τον εθνικό ορυκτό της πλούτο.
 Την «τιμωρία», που προσπαθεί να επιβάλει σήμερα η Μέρκελ στους «σπάταλους» και «τεμπέληδες» της ευρωζώνης, την είχαν επιβάλει στη Γερμανία οι Σύμμαχοι με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών το 1919. Γι’ αυτή την κοντόφθαλμη πολιτική των Αγγλογάλλων, που εξαθλίωσε μεγάλο τμήμα του γερμανικού λαού και γέννησε έναν κτηνώδη ρεβανσισμό με τα γνωστά αποτελέσματα, ο Γάλλος στρατηγός Φος είχε πει προφητικά: «Αυτό δεν είναι ειρήνη. Απλώς, εξασφαλίσαμε μια 20ετή εκεχειρία από τους Γερμανούς».
  Οσο κι αν είναι ρητορικοί οι φόβοι του Σαρκοζί για επιστροφή στις μέρες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δύσκολα κρύβουν την απόγνωση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και θεσμών για τα επιθετικά σχέδια της γερμανικής τραπεζικής και βιομηχανικής ελίτ (με κύριους εκφραστές την DeutscheBank, την ThyssenKrupp και τη Siemens).
  Δεν ήταν ο… Μανώλης Γλέζος, αλλά ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που ύψωσε τη Δευτέρα ανάστημα στη Μέρκελ λέγοντας ότι «κανείς στην Ε.Ε. δεν μπορεί να μας δίνει μαθήματα». Δεν ήταν ο… Μίκης Θεοδωράκης, αλλά ο άχρωμος εκπρόσωπος του Ολι Ρεν, Αμαντέο Αλταφάζ (αποκληθείς και «βλάκας» από το BBC), που απέκλεισε το ενδεχόμενο επιβολής εποπτείας σε ευρωπαϊκές χώρες -για να τον γράψει αμέσως η Μέρκελ στα παλαιότερα των υποδημάτων της- και στο πρόσωπό του όλη την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Και δεν ήταν η… Αλέκα Παπαρήγα, αλλά ο Νικολά Σαρκοζί, που ψέλλισε ότι «δεν είναι δημοκρατικό να παίρνουν η Γαλλία και η Γερμανία αποφάσεις για λογαριασμό άλλων χωρών».
  Μια «Γερμανική Ευρώπη», λοιπόν, με τέσσερις-πέντε προνομιούχους «συμμάχους-ζώνες ασφαλείας», που θα εξαιρούνται από τη σκληρή λιτότητα (Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία, Λουξεμβούργο, ίσως και το Βέλγιο), δίπλα σε μια τεράστια ζώνη φθηνού εργατικού κόστους και υποδοχής των γερμανικών εξαγωγών, από τη Βαλτική, την Ανατολική Ευρώπη και τη Μεσόγειο έως τον Ατλαντικό (στο «τσουβάλι» ακόμη και η Γαλλία με την Ιταλία), είναι ένα όραμα τερατώδες. Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από κανέναν ευρωπαϊκό λαό - ούτε καν από σημαντικά τμήματα της γερμανικής κοινωνίας, των κομμάτων και της διανόησης.
  Ακόμη και ο Σοσιαλδημοκράτης πρώην υπουργός Οικονομικών, Πέερ Στάινμπρουκ, ζήτησε πρόσφατα μέσω της DieZeit γενναία διαγραφή του ελληνικού χρέους - φυσικά, όχι με τους όρους του «ξυρίσματος χωρίς αφρό» που επιβλήθηκε. Ο ιστορικός ηγέτης του κόμματος DieLinke (Αριστερά) και πρώην υπουργός Οικονομικών, Οσκαρ Λαφοντέν, έκανε ένα βήμα παραπέρα ζητώντας συντεταγμένη διαγραφή χρέους σε ευρωπαϊκό επίπεδο (χωρίς «επιτροπείες», εκποιήσεις δημόσιας περιουσίας και καταστροφή του κοινωνικού ιστού στις «δημοσιονομικά απείθαρχες» χώρες).
  Το αμερικανικό σχέδιο Μοργκεντάου του 1945 προέβλεπε όχι μόνο τον αφοπλισμό της Γερμανίας, αλλά και τη μετατροπή της σε αμιγώς αγροτική χώρα. Στην πορεία όμως οι Αμερικανοί το αναθεώρησαν, επιτρέποντάς της να γίνει ο βιομηχανικός γίγαντας της «γηραιάς ηπείρου», στην οποία διοχετεύει σήμερα το 70% των εξαγωγών της (στην ευρωζώνη το 40%).
  Το απογοητευτικό είναι ότι προσώρας δεν διαφαίνεται καμιά αντισυσπείρωση των Ευρωπαίων του Νότου απέναντι στο νέο γερμανικό blitzkrieg. Οι κυβερνήσεις της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας παραδόθηκαν άνευ όρων (οι δύο τελευταίες με «συναίνεση» των μεταλλαγμένων Σοσιαλιστών με τους Συντηρητικούς), ενώ η Ιταλία ζει το δικό της δράμα, με τον Μπερλουσκόνι να ντύνεται «αντιγερμανός παρτιζάνος» και τον ακροδεξιό Μπόσι να απειλεί ότι «θα βγάλει τον κόσμο στους δρόμους» αν αυξηθεί το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης.

Κίνδυνος μπούμερανγκ η εμπλοκή της Κίνας

  Ομως, πέρα από τον ενταφιασμό του γαλλογερμανικού άξονα (με τον Σαρκοζί μεταμορφωμένο σε «γλάστρα» της Μέρκελ), η εμμονή στο 4ο Ράιχ μπορεί να στοιχίσει ακριβά στην ίδια τη Γερμανία. Δεν είναι τυχαίο ότι παραμονές του ελληνικού «κουρέματος» δύο γερμανικά έντυπα που εκφράζουν την οικονομική ελίτ της Φρανκφούρτης (η οικονομική Handelsblatt και η DieZeit) εναπόθεταν όλες τις ελπίδες τους για τη σωτηρία του ευρώ και της ευρωζώνης στην… Κίνα. Η οποία, σαν από μηχανής θεός, θα αυξήσει τη ρευστότητα του EFSF, θα συμβάλει στην ανακεφαλαιοποίηση των ευρωπαϊκών τραπεζών και θα θεραπεύσει πάσα νόσο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.
  Ωστόσο, ο «θείος από το Πεκίνο» προειδοποίησε ότι στις μέρες μας τα σωσίβια κοστίζουν ακριβά. Ο πρόεδρος του Κρατικού Επενδυτικού Ταμείου της Κίνας δήλωσε χωρίς περιστροφές στο πρακτορείο Βloomberg ότι το αντάλλαγμα για την αγορά μεγάλων πακέτων ευρωπαϊκών ομολόγων θα πρέπει να είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, η δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών προς όφελος της Κίνας σε όλη την Ευρώπη, όπως αυτές που θέλει να επιβάλει η Γερμανία στην Ελλάδα! Από το μέτρο δεν εξαιρέθηκε ρητά ούτε η «ισχυρή» Γερμανία, που έχει ήδη τη δική της ΕΟΖ στο έδαφος της πρώην DDR.

Kριτική εκ των έσω για τα κατοχικά δάνεια

 Ο καθηγητής του LSE, Αλμπρεχτ Ριτσλ, έγινε περίπου εθνικός ήρωας στην Ελλάδα τον Ιούνιο, όταν δήλωνε στο «Spiegel» ότι η Γερμανία είναι «ο μεγαλύτερος κακοπληρωτής του 20ού αιώνα» και το βιομηχανικό της θαύμα οφείλεται στη… μεγαλοψυχία της Ελλάδας και στην ουσιαστική διαγραφή του χρέους της που επέβαλαν οι ΗΠΑ στις ευρωπαϊκές χώρες, το 1951-53.

  Ενδεικτικό του διχασμού της γερμανικής κοινωνίας είναι ότι ακόμη και συντηρητικά έντυπα, κάθε άλλο παρά εχθρικά προς το οικονομικό κατεστημένο της Γερμανίας, δεν θεωρούν ταμπού την αναμόχλευση των πολεμικών αποζημιώσεων. Στις αρχές του μήνα η DieWelt υπολόγισε (σε πείσμα του αντικαγκελάριου Ρέστλερ) ότι η Γερμανία χρωστάει στην Ελλάδα τουλάχιστον 115 δισεκατομμύρια ευρώ (χωρίς τους τόκους) για την καταστροφή του εθνικού της πλούτου από το 3ο Ράιχ. Σε 73 δισ. ευρώ εκτίμησε η Welt την αποπληρωμή του κατοχικού δανείου (με το μηχανισμό του οποίου η Ελλάδα πλήρωσε τα έξοδα της κατοχής της…) και σε 42,8 δισ. ευρώ τις πολεμικές αποζημιώσεις. Αυτά με σημερινές τιμές.

Πηγή