Κυριαρχία και χρέος

10/2/2012

Του Π.Κ. Ιωακειμίδη

Το τεράστιο λάθος που διέπραξαν οι ξένοι παρέχοντας αφειδώς δάνεια στην Ελλάδα

Μίκης Θεοδωράκης, Μανώλης Γλέζος, Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος (και αρκετοί άλλοι), πρόσωπα καθ' όλα σεβαστά για την ιστορία, την προσφορά τους, την ευαισθησία τους, έχουν φθάσει, όπως προκύπτει από τα κείμενά τους, στην ακλόνητη διαπίστωση ότι οι ξένοι φταίνε για όσα επώδυνα και θλιβερά συμβαίνουν. Και η ακόμη πιο βαθυστόχαστη διαπίστωσή τους είναι ότι οι ξένοι, κυρίως Ευρωπαίοι αυτή τη φορά, έχουν βαλθεί με σχέδιο και στρατηγική να υπονομεύσουν ή και να καταλύσουν την κυριαρχία της χώρας. «Είναι προκλητικές οι αξιώσεις τους εις βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας», γράφει ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στην επιστολή του προς τον Πρωθυπουργό. Αλλά γιατί άραγε οι ξένοι/Ευρωπαίοι έχουν βαλθεί να καταλύσουν την ανεξαρτησία της Ελλάδας; Τι επιτέλους θέλουν να κερδίσουν; Ποιες καταχθόνιες σκοπιμότητες εξυπηρετούν; Ποια άνομα συμφέροντα θέλουν να προωθήσουν; Τι τέλος πάντων επιθυμούν, τα βουνά, τη θάλασσα, τον αέρα, τις πέτρες, αρχαίες και νέες, την Ιστορία, τον Παρθενώνα; Τι απ' όλα;
Η απλή απάντηση είναι ότι δεν θέλουν τίποτα από όλα αυτά. Ούτε τη θάλασσα ούτε τα βουνά ούτε την Ιστορία ούτε, βεβαίως, την κυριαρχία μας. Ενα πράγμα θέλουν: να απαλλαγούν από το ελληνικό χρέος και από το πρόβλημα που λέγεται Ελλάδα, που απειλεί το ευρωπαϊκό, ακόμη και το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα και τη σταθερότητά του.
Και το πρόβλημα αυτό δεν το δημιούργησαν οι ξένοι. Εμείς το δημιουργήσαμε. Με τον ασύστολο δανεισμό προκειμένου να χρηματοδοτήσουμε χυδαίες μορφές υπερκατανάλωσης και μια lifestyle κοινωνία χωρίς σταθερές και αξίες. Οι ξένοι διέπραξαν βεβαίως ένα τεράστιο λάθος: παρείχαν αφειδώς δάνεια στην Ελλάδα. Μέχρι το 2009 μας μεταχειρίζονταν, ως προς τον δανεισμό, σαν να ήμασταν Γερμανία! Η Ελλάδα είχε την ίδια αξιολόγηση πιστοληπτικής ικανότητας όπως η Γερμανία (ΑΑΑ) και δανειζόταν σχεδόν με το ίδιο επιτόκιο με αυτό της Γερμανίας! Και θα συνέχιζαν ενδεχομένως για κάποιο διάστημα ακόμη να μεταχειρίζονται τη χώρα σαν Γερμανία, αν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν φρόντιζε το φθινόπωρο του 2009 να τους υπενθυμίσει και να επισημάνει με τον τρόπο της ότι είχαν να κάνουν με την… Ελλάδα. Τότε κατάλαβαν και τα πράγματα πήραν τον δρόμο που όλοι τόσο καλά γνωρίζουμε.
Δεν ξέρω αν το ότι μας δάνειζαν τόσο άνετα και γενναιόδωρα συνιστούσε καταχθόνιο σχέδιο υπονόμευσης της ελληνικής κυριαρχίας. Ξέρω όμως ότι ήταν λάθος και αφέλεια. Αλλά την αφέλειά τους αυτή όμως την πληρώνουν σήμερα με το κούρεμα χρέους μέσω του πολυσυζητημένου PSI (συμμετοχή ιδιωτικού τομέα στην ελάφρυνση του χρέους).

Με άλλα λόγια, ο παράγων που υπονομεύει την ελληνική κυριαρχία λέγεται χρέος. «Να αποκρούσουμε», όπως γράφει ο Αρχιεπίσκοπος, «τους έξωθεν εκβιασμούς απορρίπτοντας τις θανατηφόρες συνταγές τους», αλλά με το χρέος των 360 δισ. ευρώ τι θα γίνει; Γιατί αν απορρίψουμε τις «φονικές συνταγές», με μαθηματική βεβαιότητα ακολουθούν η άτακτη χρεοκοπία, η έξοδος της χώρας από το ευρώ και πιθανότατα από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Δηλαδή, η απόλυτη καταστροφή για τη χώρα, χειρότερη ίσως και από τη Μικρασιατική Καταστροφή - και τότε οι σημερινοί «απογοητευμένοι, απελπισμένοι και ανήσυχοι Ελληνες» θα γνωρίσουν τη μοίρα κατοίκων χωρών της υποσαχάριας Αφρικής και χωρίς καμιά προοπτική.
Βεβαίως όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι οι ξένοι, ΕΕ, τρόικα ή μη, δεν διαπράττουν λάθη και αστοχίες. Διαπράττουν. Αλλά βρίσκονται και αυτοί σε απόγνωση γιατί διαπιστώνουν ότι, παρά τις προσπάθειες και τη στήριξη δύο χρόνων στην Ελλάδα, η χώρα λίγο - πολύ βρίσκεται σε χειρότερο σημείο. Η απόγνωση, π.χ., ερμηνεύει την άγαρμπη, άστοχη πρόταση για την τοποθέτηση ευρωπαίου επιτρόπου, αρμόδιου να επιτηρεί την εκτέλεση του προϋπολογισμού. Και η απόγνωση προέρχεται από το ότι, σχεδόν σταθερά, η χώρα χάνει τους δημοσιονομικούς στόχους της. Και προφανώς η στρατηγική των οικονομικών περικοπών και της λιτότητας δεν αποδίδει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, ενώ βαθαίνουν ύφεση και κοινωνική αποσύνθεση. Γιατί όμως η ελληνική πλευρά δεν παρουσιάζει το εναλλακτικό, πειστικό, ρεαλιστικό, εφαρμόσιμο πρόγραμμα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων ως απάντηση στο πρόβλημα; Πρόγραμμα, όχι εξαγγελίες. Γιατί, π.χ., δεν συλλαμβάνει τη φοροδιαφυγή;

Ορθώς ο Αρχιεπίσκοπος λέει ότι οι Ελληνες «ρωτούν τι τους ξημερώνει η επόμενη ημέρα». Αλλά την απάντηση όφειλε να την είχε δώσει η ελληνική πλευρά - όχι οι ξένοι - και δεν το κάνει. Γιατί, όπως γράφαμε και την περασμένη εβδομάδα, η ελληνική πολιτική τάξη έχει αποτύχει να εμπλαισιώσει τη διαδικασία διαχείρισης εξόδου από την κρίση με μια νέα αφήγηση-σχέδιο ελληνικής ιδιοκτησίας.
Αυτό που θέλουν επομένως οι ξένοι, Ευρωπαίοι και άλλοι, δεν είναι να υπονομεύσουν την ελληνική κυριαρχία. Να απαλλαγούν από την Ελλάδα ως πρόβλημα θέλουν - και από το χρέος της. Και στο σημείο αυτό η Εκκλησία θα μπορούσε να συμβάλει περισσότερο θετικά, ευεργετικά και χριστιανικά και λιγότερο με λαϊκιστικούς αφορισμούς (που άλλωστε συσκοτίζουν και το έργο αλληλεγγύης που επιτελεί) …
Ο Π.Κ. Ιωακειμίδης είναι καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος του ΔΣ του ΕΛΙΑΜΕΠ

Πηγή

Σαν καθηγητής που είναι πρέπει να ξέρει ότι η εσωτερική υποτίμηση (μειώσεις μισθών) δεν γίνεται επειδή έχουμε μεγάλο χρέος αλλά γιατί έχουμε σαν νόμισμα το ευρώ και δεν μπορούμε να το υποτιμήσουμε.

Αυτό είπε και ο Στρος Καν όταν ήταν επικεφαλής του ΔΝΤ:
''Ακόμα και αν εξαφανίζατε το χρέος με κάποιο μαγικό ραβδί, παραμένει το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας - 20 έως 25% έλλειψη ανταγωνιστικότητας.
Πρέπει να λυθεί. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτό μπορεί να γίνει με την υποτίμηση νομίσματος. Το δύσκολο πράγμα είναι ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να το κάνει, αφού έχει το ευρώ. Οτι η Ελλάδα ανήκει στην Ευρωζώνη είχε τεράστια οφέλη, αλλά και κάποια μειονεκτήματα. Και ένα από αυτά τα μειονεκτήματα είναι ότι δεν είναι δυνατόν να κάνετε (διορθωτική) ρύθμιση μέσω υποτίμησης.
Γι' αυτό είναι τόσο δύσκολο. Γι' αυτό είχατε αυτή την περικοπή στους μισθούς, είναι ανάγκη να γίνετε πιο ανταγωνιστικοί.'' (Πηγή)

Τα μέτρα της εσωτερικής υποτίμησης παίρνονται για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα κι όχι για να μειωθεί το χρέος. Αυτό φαίνεται κι από το ότι το δημόσιο χρέος αυξάνεται.
Μέσα σ' έναν χρόνο αυξήθηκε 20 μονάδες (Πηγή)