Προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση

14/4/2012

Του Κ. Β. Καρατζά

Η Ελλάδα οφείλει να διαμορφώσει μια αναπτυξιακή πολιτική, η οποία προϋποθέτει ότι θα στηρίζεται στην εξυγίανση του δημόσιου τομέα και στην υποστήριξη του υγιούς και ανταγωνιστικού ιδιωτικού τομέα. Για να εξασφαλιστεί όμως η ουσιαστική ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας δεν αρκεί μια κρατική πολιτική που διαχωρίζει αυτήν από την αγορά. Η ανταγωνιστικότητα αφορά ένα σύνολο φορέων οι οποίοι πρέπει να συμβάλουν συλλογικά στην επίτευξη του στόχου προς σταθερή ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα. Οι πολίτες απαιτούν τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας μέσω επενδύσεων και την προσφορά περισσότερο αποτελεσματικών και ποιοτικά αναβαθμισμένων υπηρεσιών εκ μέρους του κράτους, ιδιαίτερα στους τομείς Παιδείας, Υγείας και οικονομικών απολαβών. Κρίσιμη προϋπόθεση για την επιτυχία της νέας πολιτικής είναι η πυγμή και η αποφασιστικότητα στην επιβολή της διαφάνειας. Η διαφάνεια ως μέτρο κατά της διαφθοράς απαιτεί πολιτική βούληση, θεσμικές αλλαγές και νομοθετική απλοποίηση. Οι μεταρρυθμίσεις στην οικονομία πρέπει να συνοδεύονται από τη διεύρυνση της συμμετοχής των πολιτών στην αναπτυξιακή πορεία της Ελλάδας.

Για να γίνουν ορατά τα αποτελέσματα των αλλαγών θα πρέπει ο πολιτικός κόσμος να ευαισθητοποιηθεί και να αντιμετωπίσει με γενναιότητα και υπευθυνότητα την εφαρμογή μιας μεταρρυθμιστικής πολιτικής. Οι ριζικές αλλαγές δεν μπορούν να επιτευχθούν με γνώμονα το πολιτικό κόστος που οδηγεί σε ανεπαρκή, τα οποία σκοπό συνήθως έχουν να μετριάσουν τις αντιδράσεις του κόσμου. Οι πολίτες πρέπει να πειστούν ότι τα μέτρα αντιμετώπισης των δυσκολιών που θα υπάρξουν στη διαδικασία πορείας για εξυγίανση και εκσυγχρονισμό της ελληνικής οικονομίας οφείλουν να έχουν συγκεκριμένη στόχευση, σαφή χρονικά περιθώρια και ξεκάθαρες διαδικασίες.

Η Ελλάδα πρέπει να γίνει παράδειγμα προς μίμηση, παίρνοντας πρωτοβουλίες έγκαιρα, που θα αποτελέσουν πρότυπα και για άλλες κοινωνίες. Η Ελλάδα με τον τρόπο αυτόν θα μπορέσει και πάλι να αναδειχθεί σε μια κοιτίδα πνεύματος και πρωτοποριακής πρακτικής αντιμετώπισης προβλημάτων που σήμερα απασχολούν τον πλανήτη μας. Πρέπει να γίνει συνείδηση ότι οργανισμοί, μεταξύ των οποίων και έθνη, που δεν διαθέτουν όραμα και πίστη στην επίτευξη των στόχων τους, είναι καταδικασμένοι σε θάνατο, είτε φυσικό είτε πνευματικό. Οι άνθρωποι του πνεύματος και της επιστήμης (δάσκαλοι, καθηγητές, δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί κ.ά.) πρέπει πρώτοι να δώσουν το παράδειγμα της στράτευσης σε αυτή την εθνική προσπάθεια, η οποία θα είναι και πολύχρονη και επώδυνη. Το μέγα θέμα είναι ότι η προσπάθεια αυτή δεν ολοκληρώνεται με την εφαρμογή ενός π.χ. τριετούς προγράμματος σταθερότητας, αλλά θα είναι μια προσπάθεια μεγάλης χρονικής διάρκειας, προκειμένου να διασφαλίσουμε την εθνική ανεξαρτησία και διαφορετικότητά μας μέσα σε ένα συνεχώς και παγκόσμια εξελισσόμενο περιβάλλον, όπου όχι μόνο επικρατεί ανταγωνισμός, αλλά πολλές φορές και εχθρική αντιμετώπιση.

Πηγή