Υποτίμησαν τον Ραχόι και το... πλήρωσαν

27/6/2016

Του Tony Barber

Δημοσκοπήσεις και πολιτικοί σχολιαστές διαψεύστηκαν από τις επιδόσεις του ισπανού πρωθυπουργού. Η αποτυχία των Podemos και γιατί αναμένεται ησυχία στο «ισπανικό μέτωπο» και η προσοχή μεταφέρεται σε Πορτογαλία και Ιταλία.

Ο Χέλμουτ Κολ, ο πρώην Γερμανός καγκελάριος, συνήθιζε να κρυφογελάει λέγοντας ότι οικοδόμησε μια ολόκληρη πολιτική καριέρα χάρη στη συνήθεια των αντιπάλων του να τον υποτιμούν. Μετά την απροσδόκητα ισχυρή του επίδοση στις γενικές εκλογές της Ισπανίας την Κυριακή, ο πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό του την ίδια ικανοποιητική σκέψη.

Σύμφωνα με προεκλογικές δημοσκοπήσεις και μια φάλαγγα Ισπανών πολιτικών σχολιαστών, ο κ. Ραχόι και το συντηρητικό Λαϊκό κόμμα (PP) του αναμενόταν να σημειώσει σχετικά αδύναμο αποτέλεσμα. Ακουγόταν ότι ο κ. Ραχόι θα δυσκολευόταν να κρατήσει την πρωθυπουργία, την οποία ανέλαβε το Δεκέμβριο του 2011.

Με το αντάρτικο ακροαριστεροί Unidos Podemos να φαίνεται ότι θα γίνει το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα στο κοινοβούλιο, προβλεπόταν ότι το PP μπορούσε να μη συμμετέχει καν στην επόμενη κυβέρνηση. Πέραν αυτών, η εκλογική αναμέτρηση υποτίθεται ότι θα ενίσχυε την εντύπωση, η οποία ισχυροποιήθηκε από το αποτέλεσμα των ισπανικών εκλογών του Δεκεμβρίου του 2015, ότι κατακερματίζεται το δικομματικό σύστημα στο πλαίσιο του αντίκτυπου της χρηματοπιστωτικής κρίσης, της λιτότητας, των σκανδάλων διαφθοράς και του καναλανικού αυτονομισμού.

Πολύ μικρό μέρος αυτών έχει αποδειχθεί ακριβές. Το PP κέρδισε 137 έδρες στη βουλή 350 εδρών, από 123 στις εκλογές του προηγούμενου Δεκεμβρίου. Αν και ήταν πολύ λίγες για απόλυτη πλειοψηφία, ο κ. Ραχόι και το κόμμα του ήταν οι μοναδικοί σαφείς νικητές σε αυτές τις εκλογές.

Από την πλευρά του, το Unidos Podemos κατέληξε με λιγότερες ψήφους απ' όσες έλαβαν συνολικά τα δύο μέρη του από τη ριζοσπαστική αριστερά –το Podemos και η Ενωμένη Αριστερά- το Δεκέμβριο. Πρόκειται για ταπεινωτική αναποδιά για τον Πάμπλο Ιγκλέσιας, ηγέτη του Unidos Podemos. Οι Σοσιαλιστές της Ισπανίας, το συμβατικό κεντροαριστερό κόμμα, δεν κατάφερε να αγγίξει το μεγαλείο αλλά το αποτέλεσμα ήταν αρκετά καλό για να υπονοήσει πως υπάρχει ακόμη ζωή στο παραδοσιακό δικομματικό σύστημα.

Τώρα τα κόμματα της αριστεράς θα υποστούν μεγάλη πίεση προκειμένου να επιτρέψουν στο Μαριάνο Ραχόι να παραμείνει πρωθυπουργός και να συνεχίσει να εργάζεται για τη διατήρηση της οικονομικής ανάκαμψης του κράτους και της σταθεροποίησης των οικονομικών του. Το πώς ακριβώς θα γίνει αυτό –με έναν κυβερνητικό συνασπισμό με επικεφαλής το PP ή με το PP στην εξουσία ως κυβέρνηση μειοψηφίας- μένει να το δούμε. Πρέπει να αναγνωρίσουμε, επιπλέον, ότι κανένας από αυτούς τους δρόμους δεν εγγυάται μια ισχυρή, μεταρυθμιστική κυβέρνηση.

Ωστόσο, σε αντίθεση με τους έξι μήνες τέλματος που ακολούθησαν τις εκλογές του περασμένου Δεκεμβρίου, φαίνεται ασφαλές να προβλέψει κανείς ότι η Ισπανία τουλάχιστον θα έχει σύντομα μια νέα κυβέρνηση. Αυτή θα είναι σημαντική ένδειξη σταθερότητας από την Ισπανία προς τους Ευρωπαίους εταίρους και τις χρηματοοικονομικές αγορές, σε μια περίοδο κατά την οποία η ΕΕ βρίσκεται σε αναταραχή μετά τη βρετανική ψήφο για αποχώρηση από το μπλοκ των 28.

Σχεδόν σίγουρα θα υπάρξει λιγότερη ανησυχία για την Ισπανία τους ερχόμενους μήνες απ' ότι για την Πορτογαλία, με τον ετοιμόρροπο αριστερό κυβερνητικό συνασπισμό της, και –την ιδιαίτερα μεγάλη ανησυχία- σε σχέση με την Ιταλία.

Η κεντροαριστερή κυβέρνηση στη Ρώμη θα διεξάγει δημοψήφισμα τον Οκτώβριο επάνω στις προτάσεις της για εκτεταμένες συνταγματικές μεταρρυθμίσεις. Αν χάσει, ο Ματέο Ρέντσι ενδέχεται να παραιτηθεί από πρωθυπουργός –και, όπως κατέδειξε η δόνηση της περασμένης εβδομάδας στη Βρετανία, τα δημοψηφίσματα μπορεί να είναι εξαιρετικά απρόβλεπτα.

Πηγή