9/10/2011
O P. Krugman σε χθεσινό του άρθρο στο blog του στους NYT δείχνει ανάγλυφα τη διαφορά στις κοινωνικές επιπτώσεις που επιφέρει η εσωτερική υποτίμηση μιας ολόκληρης κοινωνίας σε σχέση με την υποτίμηση του νομίσματός της. Και σαν παράδειγμα αντιπαραθέτει την Ιταλία με το ΗΒ. Η Ιταλία, μέλος της ΟΝΕ, δεν μπορεί να προβεί σε νομισματική υποτίμηση, ενώ το ΗΒ μπορεί. Η Ιταλία με μικρότερο έλλειμμα και χρέος τρώει τη μια υποβάθμιση μετά την άλλη, ενώ το ΗΒ απολαμβάνει το τριπλό του ΑΑΑ και κανένας οίκος δεν φαίνεται να ενοχλείται.
Γιατί συμβαίνουν αυτά; Μα, εξ αιτίας του νομίσματος.
Το διάγραμμα που ακολουθεί απεικονίζει την ίδια ποσότητα που δείξαμε και στην προηγούμενη ανάρτηση για τα PIIGS, δηλαδή την ενεργό υποτίμηση του νομίσματος, υπολογισμένης στη βάση του μοναδιαίου κόστους εργασίας, όπως αυτό προκύπτει από τις συναλλαγματικές ισοτιμίες κάθε χώρας σε σχέση με τα νομίσματα των κύριων εμπορικών της εταίρων.
Ο αποπληθωρισμός στη Βρετανία μέσω υποτίμησης της λίρας υπολογίζεται στο 15%, ενώ για να πετύχει η Ιταλία το ίδιο ποσοστό θα πρέπει να διαλυθεί το σύμπαν, όπως ακριβώς είδαμε να συμβαίνει στην Ιρλανδία. Και πάλι, αν ξαναδείτε το προηγούμενο ποστ, η εσωτερική υποτίμηση στην Ιρλανδία δεν ξεπέρασε το 10%, παρά το πενταετές δρακόντιο πρόγραμμα λιτότητας που επέβαλε στους πολίτες της.
Το συμπέρασμα, λοιπόν που βγαίνει είναι ότι η ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας μιας χώρας μέσω της εσωτερικής υποτίμησης είναι ο χειρότερος και ο πλέον βάρβαρος τρόπος για να επιτευχθεί, και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βάθος χρόνου απ’ ότι αν είχε ένα δικό της νόμισμα και μια δική της κεντρική τράπεζα. Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος που οι αγορές δεν δείχνουν να ενοχλούνται από τη Βρετανία, ενώ κλάνουν μέντες με την Ιταλία.
Πηγή
Η εσωτερική υποτίμηση μόλις έχει αρχίσει!
4/10/2011
Αν δεν έχουμε ακόμα πειστεί για το τι επιδιώκει η Τρόικα, ας ρίξουμε μια πολύ προσεκτική ματιά στο παραπάνω γράφημα, το οποίο απεικονίζει το ποσοστό της εσωτερικής υποτίμησης που έχει επιτευχθεί σε μια σειρά χωρών, από την αύξηση της ανεργίας και την συνακόλουθη μείωση των μισθών.
Αν δεν έχουμε ακόμα πειστεί για το τι επιδιώκει η Τρόικα, ας ρίξουμε μια πολύ προσεκτική ματιά στο παραπάνω γράφημα, το οποίο απεικονίζει το ποσοστό της εσωτερικής υποτίμησης που έχει επιτευχθεί σε μια σειρά χωρών, από την αύξηση της ανεργίας και την συνακόλουθη μείωση των μισθών.
Στην πραγματικότητα κάθε καμπύλη αναπαριστά το ποσοστό της εικονικής υποτίμησης του ευρώ σε σχέση με 27 εμπορικούς εταίρους, (αν κάθε μια χώρα είχε το δικό της νόμισμα), στο χρονικό διάστημα από το πρώτο τρίμηνο του 2008, το οποίο λαμβάνεται σαν βάση και ίσον με 100, έως το τελευταίο τρίμηνο του 2010.
Τι παρατηρούμε;
Αμέσως χτυπάει στο μάτι η τρομερή εσωτερική υποτίμηση της Ιρλανδίας, κατά 10 περίπου μονάδες. Ακολουθεί η Ισπανία, η οποία παρά τη φοβερή ανεργία, φαίνεται να ανθίσταται.
Και πού βρίσκεται η Ελλάδα; Η Ελλάδα είναι η διακεκομμένη γραμμή, η οποία για όλο το εξεταζόμενο χρονικό διάστημα πλέει πάνω από την οριζόντια γραμμή του 100. Αυτό σημαίνει ότι η χώρα μας στα μάτια της Τρόικας μέχρι το τέλος του 2010, δεν είχε υποστεί καμία εσωτερική υποτίμηση!
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι, ότι αν όλα αυτά τα μέτρα μάς φαίνονται πολύ άγρια και αδιανόητα, είναι λογικό να υποθέσουμε, ότι μέχρι να φτάσουμε την Ιρλανδία, δεν έχουμε δει ακόμα τίποτε!
ΥΓ2. Άκουσα στο δελτίο τον Πρετεντέρη να εξανίσταται για την απαίτηση της τρόικα να μειωθεί κι άλλο ο κατώτατος μισθούς στον Ιδ. Τομέα. Φαίνεται δεν άκουσε καθόλου για την μέθοδο της εσωτερικής υποτίμησης. Αν έβλεπε αυτό το διάγραμμα, θα τού λυνόταν η απορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου