Σε ένα χωριό της κομητείας Κορκ, στη Νότια Ιρλανδία, περίπου 50 αγρότες και επιχειρηματίες συγκεντρώνονται τις Κυριακές μετά τη λειτουργία για να διαδηλώσουν κατά της κυβερνητικής στήριξης των τραπεζών με τα χρήματα των φορολογουμένων. Κρατούν ένα πανό, περιμένουν να σταματήσει η κίνηση στον δρόμο και ξεκινούν την πορεία τους κάνοντας 200 μέτρα και πάλι πίσω, για να θρηνήσουν την κατάρρευση της οικονομίας. Έναν χρόνο μετά τη δανειακή σύμβαση της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ύψους 67,5 δις ευρώ, ο διοργανωτής της διαδήλωσης, Diarmuid O΄Flynn, παραδέχεται ότι η ομάδα αγωνίζεται από όταν ξεκίνησε, τον Μάρτιο, να ξεπεράσει το όριο συμμετοχής των 70 ατόμων.
Δεν είναι όλες οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στην Ιρλανδία αμελητέες. Σύμφωνα με την ιρλανδική αστυνομία, περίπου 15.000 φοιτητές διαδήλωσαν στο Δουβλίνο στις 16 Νοεμβρίου ενάντια στην επαναφορά των διδάκτρων στα κολέγια. Αλλά κι ένα κίνημα τύπου «Occupy Wall Street» έχει κάνει τελευταία την εμφάνισή του. Ωστόσο, οι διαμαρτυρίες αυτές δεν θυμίζουν ούτε κατά προσέγγιση τη βία και το χάος στους δρόμους της Αθήνας και της Ρώμης. Στην Ιρλανδία οργανώθηκε μόλις μία απεργία στο τρίτο τρίμηνο, που περιλάμβανε τη συμμετοχή 17 ατόμων. Το ήρεμο, συχνά υποτονικό ύφος των διαδηλώσεων της Ιρλανδίας γίνεται επιχείρημα στα χέρια της κυβέρνησης, που υποστηρίζει πως η χώρα δεν θα έπρεπε να εντάσσεται στην ίδια κατηγορία με τα μεσογειακά κράτη.
Η Ιρλανδία ήταν μια σχετικά φτωχή χώρα μέχρι τη δεκαετία του 1980, όταν η κυβέρνηση ενέτεινε τις προσπάθειές της να προσελκύσει πολυεθνικές σε κλάδους αιχμής, όπως το λογισμικό και τα φαρμακευτικά προϊόντα, με χαμηλή φορολογία και ένα καλά εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό, πρόθυμο να εργαστεί με μέτριους μισθούς.
Η οικονομία ανθούσε για πολλά χρόνια, αλλά οι τράπεζες χρηματοδοτούσαν μια φούσκα ακινήτων που έσκασε το 2008. Η ανεργία έκτοτε έχει τριπλασιαστεί, το μεγαλύτερο μέρος του χρηματοπιστωτικού συστήματος έχει κρατικοποιηθεί και τα μέτρα λιτότητας της περιόδου 2008-2015 θα υπερβούν τα 30 δις ευρώ ή περίπου το 20% του ΑΕΠ.
Η κυβέρνηση συνασπισμού του πρωθυπουργού Έντα Κένι, που ανέλαβε στις 25 Φεβρουαρίου, ακολουθεί σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές λιτότητας της προηγούμενης κυβέρνησης. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο Κένι παραμένει δημοφιλής. «Αν και οι Ιρλανδοί είναι θυμωμένοι, δεν έχουν αντιδράσει ενεργά», λέει ο Eugene McCartan, μέλος μιας ομάδας που θέλει η Ιρλανδία να εγκαταλείψει το ευρώ.
Οι αναλυτές προτείνουν έναν συνδυασμό λόγων που εξηγεί την προθυμία των Ιρλανδών να αποδεχτούν τη λιτότητα. Ο Austin Hughes, επικεφαλής οικονομολόγος της KBC Bank Ireland, υποστηρίζει ότι πολλοί Ιρλανδοί συνειδητοποιούν πως οι ίδιοι πυροδότησαν τη ραγδαία οικονομική άνθηση και τη συνεπακόλουθη ραγδαία πτώση, μέσω της ώθησης των τιμών των ακινήτων και της διεκδίκησης μισθολογικών αυξήσεων, που, τελικά, επέφεραν απώλεια ανταγωνιστικότητας. «Υπάρχει η γενική αίσθηση ότι όλοι πήγαν σε ένα πάρτι που εξελίχθηκε κάπως άγρια», λέει.
Αλλοι αναλυτές επικαλούνται την απόφαση των συνδικάτων «να συνεργαστούν με την κυβέρνηση». Τέλος, πολλοί από αυτούς που ενδεχομένως θα έβγαιναν στους δρόμους έχουν εγκαταλείψει τη χώρα, για να βρουν δουλειά. «Η μετανάστευση είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους δεν είχαμε περισσότερες εξεγέρσεις και κοινωνική αναταραχή», λέει ο Chris Curtin, καθηγητής πολιτικών επιστημών και κοινωνιολογίας στο NUI Galway. «Η διαμαρτυρία είναι μια διέξοδος».
Οι αγορές έχουν ανταμείψει τους Ιρλανδούς με αποδόσεις της τάξης του 8% στα ιρλανδικά ομόλογα που λήγουν το 2020. Οι αποδόσεις επί των αντίστοιχων ελληνικών ομολόγων ξεπερνούν το 25%. Ωστόσο, το ταξίδι της λιτότητας των Ιρλανδών δεν φαίνεται να έχει τέλος.
«Η νέα κυβέρνηση δεν διαθέτει πολιτικές που θα βελτιώσουν τη ζωή των ανθρώπων βραχυπρόθεσμα», λέει ο Sean Kay, καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο Wesleyan του Οχάιο.
Πηγή
'Έτσι εκτός από την φτώχεια που δημιουργεί η εσωτερική υποτίμηση, βλέπουμε ότι και η μετανάστευση είναι πολιτικό ''εργαλείο''.
Στην Ιρλανδία ο βασικός μισθός είναι 1462 ευρώ. (Πηγή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου