1/2/2012
Τελευταία, έχουν φυτρώσει διάφορες «κινήσεις» και «φορείς», που μιλώντας για κρίση χρέους και πολιτική αντιμετώπισής του καλούν σε «οργάνωση της λαϊκής πάλης», προβάλλοντας ως πολιτική διέξοδο την απαλλαγή της χώρας από την «ξενόδουλη» κυβέρνηση, που προκάλεσε το χρέος και ξεπουλά την «πατρίδα», τον αγώνα ενάντια στην «κατοχή» της Ελλάδας από «ξένες δυνάμεις». Συγκαλύπτουν την ύπαρξη της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, κρίση υπερσυσσώρευσης, την ουσία της αντεργατικής πολιτικής των αναδιαρθρώσεων για το φτήνεμα της εργατικής δύναμης, που απαντά στις ανάγκες του κεφαλαίου για να μειώσει τις απώλειες από την κρίση, για να αυξήσει γοργά την κερδοφορία του σε συνθήκες ανάκαμψης. Οι προτάσεις τους κινούνται στο πλαίσιο: Συνένωση όλων των Ελλήνων «δημοκρατών» σε ένα «ενιαίο μέτωπο» για την «ανατροπή της κατοχής, την κατοχύρωση της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας». Σε αυτό το σινάφι έχει προστεθεί και ο Δ. Καζάκης, με το φορέα που ονομάζεται «Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο» (ΕΠΑΜ) και κινείται σε αυτές ακριβώς τις γραμμές. Το «Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο» καλεί «να συνεργαστούν όλες εκείνες οι οργανώσεις που κατανοούν την ανάγκη του άμεσου συντονισμού της λαϊκής αγανάκτησης προς την κατεύθυνση της άμεσης ανατροπής του σημερινού κατοχικού καθεστώτος. Το κοινό αίτημα όλων των δημοκρατικών δυνάμεων δεν μπορεί λοιπόν παρά να περιλαμβάνει τη διεκδίκηση της δυναμικής λαϊκής κινητοποίησης στους δρόμους και στους τόπους εργασίας καθώς και της ενότητας όλων των πολιτικών πρωτοβουλιών που στοχεύουν στην ασυμβίβαστη πάλη του δημοκρατικού ελληνικού λαού, ανεξάρτητα από τις κομματικές του αποχρώσεις ή τις πολιτικές του προτιμήσεις για τη διάσωση των ιστορικών του δικαίων, τη διατήρηση των κοινωνικών και πολιτικών του κατακτήσεων». Δεν εναντιώνεται στην πλουτοκρατία και στα συμφέροντά της παρά μόνο στα κόμματα εκείνα που θεωρεί ξενόδουλα. Συγκαλύπτει ότι τα συμφέροντα των μονοπωλίων είναι που καθορίζουν την ένταξη της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και παραχωρούν σε αυτούς μέρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας προς όφελος των συνολικών συμφερόντων του κεφαλαίου. Ετσι, καλεί αστούς και λαό σε «εθνικοαπελευθερωτική πάλη»! Πρόσφατα, μάλιστα, σε ημερίδα που οργάνωσε η «Εστία Πατερικών Μελετών» (εκκλησιαστική οργάνωση), μίλησε για νέους «Παπαφλέσσες» που θα απελευθερώσουν τη χώρα!
Οι προτάσεις του «ΕΠΑΜ» είναι, μεταξύ άλλων, «άρνηση πληρωμής του χρέους, έξοδος από το ευρώ και υιοθέτηση εθνικού νομίσματος εδώ και τώρα», «εθνικοποίηση των τραπεζών με στόχο τον έλεγχο της οικονομίας και της κίνησης των κεφαλαίων», «σεισάχθεια και ανάδειξη του κράτους σε βασικό μοχλό της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης» και «παραγωγική ανασυγκρότηση που θα στηρίζεται στις ανάγκες και στο εισόδημα των εργαζομένων». Δηλαδή, προτάσεις για μια μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού, που ενδιαφέρει μερίδα των αστών. Η άρνηση πληρωμής του χρέους ή η έξοδος από το ευρώ, από μόνες τους, στο πλαίσιο του καπιταλισμού, δεν αποτελούν κανενός είδους φιλολαϊκή λύση. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι τις προβάλλουν κατά κόρον μεγάλες τράπεζες, οίκοι αξιολόγησης και λοιπά «ευαγή» ιδρύματα, που μόνο στόχο έχουν την επάνοδο του κεφαλαίου σε τροχιά κερδοφορίας. Εκείνο που φαίνεται από τη δράση του Καζάκη, είναι η επιδίωξη, που είναι και αγωνιώδης προσπάθεια των καπιταλιστών, να απορροφηθούν οι κραδασμοί που δέχεται το αστικό πολιτικό σύστημα από τη λαϊκή αγανάκτηση που φουντώνει, από την ταξική πάλη εναντίωσης στο κεφάλαιο, και να χειραγωγήσουν το λαό στο σύστημα, καλώντας τον σε «αγώνα» ακίνδυνο για την κυριαρχία του κεφαλαίου. Να οδηγήσουν τη λαϊκή οργή σε «μια από τα ίδια», καλώντας τον σε στήριξη μιας φαινομενικά «ριζοσπαστικής» διεξόδου με την υπεράσπιση της «εθνικής» πολιτικής, δηλαδή των αστών. Οσο δεν αμφισβητείται η βάση των προβλημάτων, ο ίδιος ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το κυνήγι του κέρδους, τα βάρη και τα προβλήματα του λαού θα διογκώνονται. Δεν είναι ενιαίο το συμφέρον των εργατών και των επιχειρηματιών, όπως επιχειρούν να συγκαλύψουν αυτές οι δυνάμεις κάτω από την ομπρέλα του εθνικού, εγείροντας μάλιστα και κινδύνους αντιδραστικοποίησης των εργαζομένων και συμπόρευσης με ακροδεξιά, εθνικιστικά στοιχεία, κάτω από συνθήματα όπως «ο λαός απαιτεί οι προδότες στο σχοινί», «δόξα και τιμή στον άγνωστο στρατιώτη, κρεμάλα και σχοινί στο Γιώργο τον προδότη», «προδότες πουλημένοι, η Ελλάδα δεν πεθαίνει», με τα οποία καλούσε το ΕΠΑΜ Αγ. Παρασκευής σε διαδήλωση στους δρόμους της πόλης.
Είναι γεγονός ότι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την Εκκλησία, ενισχύουν ή και στήνουν εκδηλώσεις για να μιλήσει ο «εθνοσωτήρας» Καζάκης. Που έχει μάλιστα πει σε ραδιοφωνική εκπομπή ότι η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ «είναι ίδια με την ηγεσία που έστησε ο Μανιαδάκης, με την ασφαλίτικη Προσωρινή Διοίκηση». Τέτοια χοντροκομμένη γκεμπελίστικη (ή μήπως ασφαλίτικη;) προβοκάτσια. Φαίνεται πως ξέρει από τέτοιες μεθόδους. Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν κανένα λόγο να στοιχιστούν πίσω από δυνάμεις που με φθαρμένα υλικά επιχειρούν να εγκλωβίσουν το λαό στη γραμμή υπεράσπισης μιας «άλλης» καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ο δρόμος για το λαό είναι ο δρόμος της λαϊκής οργάνωσης και αντεπίθεσης ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, ο δρόμος του απεγκλωβισμού από την ΕΕ και της διαγραφής του χρέους με λαϊκή εξουσία και οικονομία.
Πηγή
Οπορτουνιστές και ευρώ
19/11/2012
Η πολιτική γραμμή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη γίνεται καθημερινά ολοένα και πιο επίμονη. Δεν ξενίζει αυτή η γραμμή ούτε η επιμονή τους. Μια πολιτική δύναμη με στρατηγική αναδιανομής, δηλαδή παζαριού μεταξύ μονοπωλίων - λαού για τη μεταξύ τους μοιρασιά του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι, που θεωρεί τα μονοπώλια, δηλαδή τους καπιταλιστές ιδιοκτήτες ως ένα από τα θεμέλια της κοινωνικής παραγωγής, δεν μπορεί παρά αφενός να μην εκφράζει αντίθεση στην καπιταλιστική ιδιοκτησία, αφετέρου να επιμένει στην παραμονή στην Ευρωζώνη, την ΕΕ και το ευρώ. Αλλά έτσι υπηρετούνται τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Το ευρώ, ως κοινό νόμισμα των κρατών της Ευρωζώνης, χρειαζόταν για να υπηρετήσει τις ελευθερίες κίνησης κεφαλαίων - εμπορευμάτων - υπηρεσιών κλπ, με βάση τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Υπάρχει ένα τμήμα του οπορτουνιστικού χώρου που ανάγει τη φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, όλα τα βάσανα του λαού στο ευρώ. Βεβαίως υπήρξε επίδραση του ευρώ σε τέτοια φαινόμενα, αλλά δεν είναι το νόμισμα που φέρνει τη φτώχεια. Δε σημαίνει ότι εκτός Ευρωζώνης, εκτός ΕΕ, η κατάσταση για το λαό μπορεί να ήταν καλύτερη, ούτε ότι η καπιταλιστική κρίση δεν θα υπήρχε. Το πρόβλημα δεν είναι το νόμισμα, αλλά ο καπιταλισμός, η εκμετάλλευση και η συνεχής έντασή της, η οικονομική κρίση που είναι νομοτέλεια. Επομένως, όσοι ανάγουν την αιτία των δεινών του λαού στο ευρώ, καλλιεργούν προσδοκίες ότι με τη δραχμή ίσως να 'ναι καλύτερα, αλλά βασικά υπονομεύουν την πάλη ενάντια στα μονοπώλια, συσκοτίζοντας τις ταξικές αντιθέσεις, την εκμετάλλευση. Ωθούν το λαό σε συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης, που η επιστροφή στη δραχμή θα τους δώσει τη δυνατότητα μεταφέροντας κεφάλαια από το εξωτερικό, με δεδομένη τη μεγάλη ανισοτιμία (η δραχμή θα είναι πολλαπλάσια υποτιμημένη σε σχέση με το ευρώ), να εξαγοράσουν επιχειρήσεις, άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές για ένα κομμάτι ψωμί και να αναπαράγουν το κεφάλαιο και τις σχέσεις εκμετάλλευσης, με επίσης ακόμη χειρότερες συνθήκες για την εργατική τάξη, το λαό, αφού η τιμή της εργατικής δύναμης σε δραχμές θα είναι επίσης πολλαπλάσια υποτιμημένη.
Το «Αριστερό Ρεύμα» του ΣΥΝ (Λαφαζάνης) μιλά επίσης για έξοδο από το ευρώ αλλά μέσα στην ΕΕ, ενώ άλλες οπορτουνιστικές δυνάμεις (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ του Καζάκη κλπ) μιλούν για έξοδο από την ΕΕ «εδώ και τώρα», δηλαδή με μια αστική κυβέρνηση, χωρίς καν να θιγούν τα μονοπώλια. Η άγρια αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων, ιδιαίτερα της συμμαχικής ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. για να μείνει το κεφάλαιο στην Ευρωζώνη, στο ευρώ, οφείλεται στο γεγονός ότι η έξοδος απ' αυτό καταστρέφει πολλαπλάσια το κεφάλαιο, λόγω υποτίμησης με το νέο νόμισμα. Οσοι μιλούν για επιστροφή στη δραχμή λένε ότι αφού η έξοδος από το ευρώ καταστρέφει το κεφάλαιο, ωφελεί το λαό. Αρα θα παλέψει από καλύτερες θέσεις. Επομένως προσανατολίζουν την πάλη του σ' αυτό το στόχο, στα πλαίσια του συστήματος, εντός ΕΕ. Λένε μάλιστα ότι η καταστροφή του κεφαλαίου και λόγω κρίσης διευκολύνει τη λαϊκή πάλη. Συγκαλύπτουν ότι εντός της ΕΕ αφενός την εξουσία του κεφαλαίου θα την στηρίξουν όλοι οι μηχανισμοί της, αφετέρου ότι αυτή η επιλογή διαπλέκεται με τους ανταγωνισμούς διαφορετικών μερίδων του κεφαλαίου στην Ελλάδα, σε σχέση με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, που αναδείχνουν δυνατότητες αλλαγής ιμπεριαλιστών συμμάχων. Βάζουν λοιπόν το λαό, σ' αυτό το ενδεχόμενο, να επιλέξει ιμπεριαλιστή σύμμαχο, συμμαχώντας με τμήμα των αστών στην Ελλάδα, που έχουν βλέψεις για συμμαχίες με άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη. Αλλωστε οξύνονται οι ανταγωνισμοί μεταξύ ΕΕ - ΗΠΑ - Κίνας - Ρωσίας κλπ. Σ' αυτό το τελευταίο ωθούν και οι απόψεις για έξοδο από την ΕΕ από μια αστική κυβέρνηση. Σ' αυτά τα πλαίσια των ανταγωνισμών εντάσσεται η γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας, η μοιρασιά ενεργειακών πηγών της Ελλάδας με τις ιδιωτικοποιήσεις, άλλα πακέτα ιδιωτικοποιήσεων κλπ. Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται για τους υδρογονάνθρακες, η Γερμανία για τις ανανεώσιμες πηγές, η Ρωσία δεν είναι αδιάφορη για τους υδρογονάνθρακες και στην Ελλάδα. Η Κίνα διαχειρίζεται χρέη των ΗΠΑ, αλλά αναπτύσσει οικονομικές σχέσεις με Γερμανία, Ευρωζώνη και Ελλάδα, με στόχο λιμάνια αεροδρόμια. Για παράδειγμα, οι ελληνικοί επιχειρηματικοί όμιλοι στην Ενέργεια και τη μεταφορά της (π.χ. εφοπλιστές, αγωγοί), με ποιων κρατών τα μονοπώλια θέλουν συμμαχίες;
Για όλους τους πιο πάνω λόγους λέμε: Ο λαός να μην επιλέξει με ποιο αστικό στρατόπεδο θα συνταχτεί. Και με ευρώ και με δραχμή, και με δεδομένα τα σενάρια αποπομπής της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ανεξάρτητα από τα μέτρα σφαγής του λαού από τη «νέα» συμμαχική του κεφαλαίου κυβέρνηση, ο λαός χρεοκοπεί. Τώρα πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία, αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερής διαγραφή του χρέους. Μόνο η εργατική λαϊκή εξουσία, κοινωνικοποιώντας τα μονοπώλια, μπορεί να αντιμετωπίσει την κρίση σε όφελος του λαού, αποδεσμεύοντάς τον από την ΕΕ και τα δάνεια και τις δεσμεύσεις των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, και βάζοντας την παραγωγή στην υπηρεσία του λαού να οδηγήσει σε ανάπτυξη προς όφελός του.
Πηγή
Σχετική δημοσίευση
Τελευταία, έχουν φυτρώσει διάφορες «κινήσεις» και «φορείς», που μιλώντας για κρίση χρέους και πολιτική αντιμετώπισής του καλούν σε «οργάνωση της λαϊκής πάλης», προβάλλοντας ως πολιτική διέξοδο την απαλλαγή της χώρας από την «ξενόδουλη» κυβέρνηση, που προκάλεσε το χρέος και ξεπουλά την «πατρίδα», τον αγώνα ενάντια στην «κατοχή» της Ελλάδας από «ξένες δυνάμεις». Συγκαλύπτουν την ύπαρξη της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, κρίση υπερσυσσώρευσης, την ουσία της αντεργατικής πολιτικής των αναδιαρθρώσεων για το φτήνεμα της εργατικής δύναμης, που απαντά στις ανάγκες του κεφαλαίου για να μειώσει τις απώλειες από την κρίση, για να αυξήσει γοργά την κερδοφορία του σε συνθήκες ανάκαμψης. Οι προτάσεις τους κινούνται στο πλαίσιο: Συνένωση όλων των Ελλήνων «δημοκρατών» σε ένα «ενιαίο μέτωπο» για την «ανατροπή της κατοχής, την κατοχύρωση της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας». Σε αυτό το σινάφι έχει προστεθεί και ο Δ. Καζάκης, με το φορέα που ονομάζεται «Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο» (ΕΠΑΜ) και κινείται σε αυτές ακριβώς τις γραμμές. Το «Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο» καλεί «να συνεργαστούν όλες εκείνες οι οργανώσεις που κατανοούν την ανάγκη του άμεσου συντονισμού της λαϊκής αγανάκτησης προς την κατεύθυνση της άμεσης ανατροπής του σημερινού κατοχικού καθεστώτος. Το κοινό αίτημα όλων των δημοκρατικών δυνάμεων δεν μπορεί λοιπόν παρά να περιλαμβάνει τη διεκδίκηση της δυναμικής λαϊκής κινητοποίησης στους δρόμους και στους τόπους εργασίας καθώς και της ενότητας όλων των πολιτικών πρωτοβουλιών που στοχεύουν στην ασυμβίβαστη πάλη του δημοκρατικού ελληνικού λαού, ανεξάρτητα από τις κομματικές του αποχρώσεις ή τις πολιτικές του προτιμήσεις για τη διάσωση των ιστορικών του δικαίων, τη διατήρηση των κοινωνικών και πολιτικών του κατακτήσεων». Δεν εναντιώνεται στην πλουτοκρατία και στα συμφέροντά της παρά μόνο στα κόμματα εκείνα που θεωρεί ξενόδουλα. Συγκαλύπτει ότι τα συμφέροντα των μονοπωλίων είναι που καθορίζουν την ένταξη της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και παραχωρούν σε αυτούς μέρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας προς όφελος των συνολικών συμφερόντων του κεφαλαίου. Ετσι, καλεί αστούς και λαό σε «εθνικοαπελευθερωτική πάλη»! Πρόσφατα, μάλιστα, σε ημερίδα που οργάνωσε η «Εστία Πατερικών Μελετών» (εκκλησιαστική οργάνωση), μίλησε για νέους «Παπαφλέσσες» που θα απελευθερώσουν τη χώρα!
Οι προτάσεις του «ΕΠΑΜ» είναι, μεταξύ άλλων, «άρνηση πληρωμής του χρέους, έξοδος από το ευρώ και υιοθέτηση εθνικού νομίσματος εδώ και τώρα», «εθνικοποίηση των τραπεζών με στόχο τον έλεγχο της οικονομίας και της κίνησης των κεφαλαίων», «σεισάχθεια και ανάδειξη του κράτους σε βασικό μοχλό της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης» και «παραγωγική ανασυγκρότηση που θα στηρίζεται στις ανάγκες και στο εισόδημα των εργαζομένων». Δηλαδή, προτάσεις για μια μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού, που ενδιαφέρει μερίδα των αστών. Η άρνηση πληρωμής του χρέους ή η έξοδος από το ευρώ, από μόνες τους, στο πλαίσιο του καπιταλισμού, δεν αποτελούν κανενός είδους φιλολαϊκή λύση. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι τις προβάλλουν κατά κόρον μεγάλες τράπεζες, οίκοι αξιολόγησης και λοιπά «ευαγή» ιδρύματα, που μόνο στόχο έχουν την επάνοδο του κεφαλαίου σε τροχιά κερδοφορίας. Εκείνο που φαίνεται από τη δράση του Καζάκη, είναι η επιδίωξη, που είναι και αγωνιώδης προσπάθεια των καπιταλιστών, να απορροφηθούν οι κραδασμοί που δέχεται το αστικό πολιτικό σύστημα από τη λαϊκή αγανάκτηση που φουντώνει, από την ταξική πάλη εναντίωσης στο κεφάλαιο, και να χειραγωγήσουν το λαό στο σύστημα, καλώντας τον σε «αγώνα» ακίνδυνο για την κυριαρχία του κεφαλαίου. Να οδηγήσουν τη λαϊκή οργή σε «μια από τα ίδια», καλώντας τον σε στήριξη μιας φαινομενικά «ριζοσπαστικής» διεξόδου με την υπεράσπιση της «εθνικής» πολιτικής, δηλαδή των αστών. Οσο δεν αμφισβητείται η βάση των προβλημάτων, ο ίδιος ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το κυνήγι του κέρδους, τα βάρη και τα προβλήματα του λαού θα διογκώνονται. Δεν είναι ενιαίο το συμφέρον των εργατών και των επιχειρηματιών, όπως επιχειρούν να συγκαλύψουν αυτές οι δυνάμεις κάτω από την ομπρέλα του εθνικού, εγείροντας μάλιστα και κινδύνους αντιδραστικοποίησης των εργαζομένων και συμπόρευσης με ακροδεξιά, εθνικιστικά στοιχεία, κάτω από συνθήματα όπως «ο λαός απαιτεί οι προδότες στο σχοινί», «δόξα και τιμή στον άγνωστο στρατιώτη, κρεμάλα και σχοινί στο Γιώργο τον προδότη», «προδότες πουλημένοι, η Ελλάδα δεν πεθαίνει», με τα οποία καλούσε το ΕΠΑΜ Αγ. Παρασκευής σε διαδήλωση στους δρόμους της πόλης.
Είναι γεγονός ότι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την Εκκλησία, ενισχύουν ή και στήνουν εκδηλώσεις για να μιλήσει ο «εθνοσωτήρας» Καζάκης. Που έχει μάλιστα πει σε ραδιοφωνική εκπομπή ότι η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ «είναι ίδια με την ηγεσία που έστησε ο Μανιαδάκης, με την ασφαλίτικη Προσωρινή Διοίκηση». Τέτοια χοντροκομμένη γκεμπελίστικη (ή μήπως ασφαλίτικη;) προβοκάτσια. Φαίνεται πως ξέρει από τέτοιες μεθόδους. Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν κανένα λόγο να στοιχιστούν πίσω από δυνάμεις που με φθαρμένα υλικά επιχειρούν να εγκλωβίσουν το λαό στη γραμμή υπεράσπισης μιας «άλλης» καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ο δρόμος για το λαό είναι ο δρόμος της λαϊκής οργάνωσης και αντεπίθεσης ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, ο δρόμος του απεγκλωβισμού από την ΕΕ και της διαγραφής του χρέους με λαϊκή εξουσία και οικονομία.
Πηγή
Οπορτουνιστές και ευρώ
19/11/2012
Η πολιτική γραμμή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη γίνεται καθημερινά ολοένα και πιο επίμονη. Δεν ξενίζει αυτή η γραμμή ούτε η επιμονή τους. Μια πολιτική δύναμη με στρατηγική αναδιανομής, δηλαδή παζαριού μεταξύ μονοπωλίων - λαού για τη μεταξύ τους μοιρασιά του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι, που θεωρεί τα μονοπώλια, δηλαδή τους καπιταλιστές ιδιοκτήτες ως ένα από τα θεμέλια της κοινωνικής παραγωγής, δεν μπορεί παρά αφενός να μην εκφράζει αντίθεση στην καπιταλιστική ιδιοκτησία, αφετέρου να επιμένει στην παραμονή στην Ευρωζώνη, την ΕΕ και το ευρώ. Αλλά έτσι υπηρετούνται τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Το ευρώ, ως κοινό νόμισμα των κρατών της Ευρωζώνης, χρειαζόταν για να υπηρετήσει τις ελευθερίες κίνησης κεφαλαίων - εμπορευμάτων - υπηρεσιών κλπ, με βάση τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Υπάρχει ένα τμήμα του οπορτουνιστικού χώρου που ανάγει τη φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, όλα τα βάσανα του λαού στο ευρώ. Βεβαίως υπήρξε επίδραση του ευρώ σε τέτοια φαινόμενα, αλλά δεν είναι το νόμισμα που φέρνει τη φτώχεια. Δε σημαίνει ότι εκτός Ευρωζώνης, εκτός ΕΕ, η κατάσταση για το λαό μπορεί να ήταν καλύτερη, ούτε ότι η καπιταλιστική κρίση δεν θα υπήρχε. Το πρόβλημα δεν είναι το νόμισμα, αλλά ο καπιταλισμός, η εκμετάλλευση και η συνεχής έντασή της, η οικονομική κρίση που είναι νομοτέλεια. Επομένως, όσοι ανάγουν την αιτία των δεινών του λαού στο ευρώ, καλλιεργούν προσδοκίες ότι με τη δραχμή ίσως να 'ναι καλύτερα, αλλά βασικά υπονομεύουν την πάλη ενάντια στα μονοπώλια, συσκοτίζοντας τις ταξικές αντιθέσεις, την εκμετάλλευση. Ωθούν το λαό σε συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης, που η επιστροφή στη δραχμή θα τους δώσει τη δυνατότητα μεταφέροντας κεφάλαια από το εξωτερικό, με δεδομένη τη μεγάλη ανισοτιμία (η δραχμή θα είναι πολλαπλάσια υποτιμημένη σε σχέση με το ευρώ), να εξαγοράσουν επιχειρήσεις, άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές για ένα κομμάτι ψωμί και να αναπαράγουν το κεφάλαιο και τις σχέσεις εκμετάλλευσης, με επίσης ακόμη χειρότερες συνθήκες για την εργατική τάξη, το λαό, αφού η τιμή της εργατικής δύναμης σε δραχμές θα είναι επίσης πολλαπλάσια υποτιμημένη.
Το «Αριστερό Ρεύμα» του ΣΥΝ (Λαφαζάνης) μιλά επίσης για έξοδο από το ευρώ αλλά μέσα στην ΕΕ, ενώ άλλες οπορτουνιστικές δυνάμεις (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ του Καζάκη κλπ) μιλούν για έξοδο από την ΕΕ «εδώ και τώρα», δηλαδή με μια αστική κυβέρνηση, χωρίς καν να θιγούν τα μονοπώλια. Η άγρια αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων, ιδιαίτερα της συμμαχικής ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. για να μείνει το κεφάλαιο στην Ευρωζώνη, στο ευρώ, οφείλεται στο γεγονός ότι η έξοδος απ' αυτό καταστρέφει πολλαπλάσια το κεφάλαιο, λόγω υποτίμησης με το νέο νόμισμα. Οσοι μιλούν για επιστροφή στη δραχμή λένε ότι αφού η έξοδος από το ευρώ καταστρέφει το κεφάλαιο, ωφελεί το λαό. Αρα θα παλέψει από καλύτερες θέσεις. Επομένως προσανατολίζουν την πάλη του σ' αυτό το στόχο, στα πλαίσια του συστήματος, εντός ΕΕ. Λένε μάλιστα ότι η καταστροφή του κεφαλαίου και λόγω κρίσης διευκολύνει τη λαϊκή πάλη. Συγκαλύπτουν ότι εντός της ΕΕ αφενός την εξουσία του κεφαλαίου θα την στηρίξουν όλοι οι μηχανισμοί της, αφετέρου ότι αυτή η επιλογή διαπλέκεται με τους ανταγωνισμούς διαφορετικών μερίδων του κεφαλαίου στην Ελλάδα, σε σχέση με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, που αναδείχνουν δυνατότητες αλλαγής ιμπεριαλιστών συμμάχων. Βάζουν λοιπόν το λαό, σ' αυτό το ενδεχόμενο, να επιλέξει ιμπεριαλιστή σύμμαχο, συμμαχώντας με τμήμα των αστών στην Ελλάδα, που έχουν βλέψεις για συμμαχίες με άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη. Αλλωστε οξύνονται οι ανταγωνισμοί μεταξύ ΕΕ - ΗΠΑ - Κίνας - Ρωσίας κλπ. Σ' αυτό το τελευταίο ωθούν και οι απόψεις για έξοδο από την ΕΕ από μια αστική κυβέρνηση. Σ' αυτά τα πλαίσια των ανταγωνισμών εντάσσεται η γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας, η μοιρασιά ενεργειακών πηγών της Ελλάδας με τις ιδιωτικοποιήσεις, άλλα πακέτα ιδιωτικοποιήσεων κλπ. Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται για τους υδρογονάνθρακες, η Γερμανία για τις ανανεώσιμες πηγές, η Ρωσία δεν είναι αδιάφορη για τους υδρογονάνθρακες και στην Ελλάδα. Η Κίνα διαχειρίζεται χρέη των ΗΠΑ, αλλά αναπτύσσει οικονομικές σχέσεις με Γερμανία, Ευρωζώνη και Ελλάδα, με στόχο λιμάνια αεροδρόμια. Για παράδειγμα, οι ελληνικοί επιχειρηματικοί όμιλοι στην Ενέργεια και τη μεταφορά της (π.χ. εφοπλιστές, αγωγοί), με ποιων κρατών τα μονοπώλια θέλουν συμμαχίες;
Για όλους τους πιο πάνω λόγους λέμε: Ο λαός να μην επιλέξει με ποιο αστικό στρατόπεδο θα συνταχτεί. Και με ευρώ και με δραχμή, και με δεδομένα τα σενάρια αποπομπής της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ανεξάρτητα από τα μέτρα σφαγής του λαού από τη «νέα» συμμαχική του κεφαλαίου κυβέρνηση, ο λαός χρεοκοπεί. Τώρα πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία, αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερής διαγραφή του χρέους. Μόνο η εργατική λαϊκή εξουσία, κοινωνικοποιώντας τα μονοπώλια, μπορεί να αντιμετωπίσει την κρίση σε όφελος του λαού, αποδεσμεύοντάς τον από την ΕΕ και τα δάνεια και τις δεσμεύσεις των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, και βάζοντας την παραγωγή στην υπηρεσία του λαού να οδηγήσει σε ανάπτυξη προς όφελός του.
Πηγή
Σχετική δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου