2/2/2012
Tου Νικου Χρυσολωρα
Η συζήτηση για την αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας επικεντρώνεται τις τελευταίες ημέρες στο αίτημα για περαιτέρω μείωση του -ήδη κουτσουρεμένου- εισοδήματος όσων τυχερών ιδιωτικών υπαλλήλων έχουν ακόμη δουλειά. Οσοι δεν είμαστε ειδικοί είναι λογικό να αναρωτιόμαστε τι ακριβώς είναι αυτή η ρημάδα η ανταγωνιστικότητα, στην οποία πατώνουμε και στον βωμό της οποίας κινδυνεύει να θυσιαστεί ο 13ος και ο 14ος μισθός μας.
Διαβάζοντας λοιπόν ενδεικτικά την κατάταξη των κρατών του πλανήτη με βάση την ανταγωνιστικότητα στην ετήσια έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (Global Competiti-veness Index), διαπιστώνει πράγματι κανείς ότι η χώρα μας καταλαμβάνει την 90ή θέση, επί 142 συνολικά. Η γενική αυτή κατάταξη προκύπτει από τη βαθμολόγηση σε μια σειρά επιμέρους κατηγοριών. Η Ελλάδα, λοιπόν, έρχεται σχεδόν τελευταία στον κόσμο στις κατηγορίες «μακροοικονομικό περιβάλλον» και «πρόσβαση στη χρηματοδότηση». Το γεγονός ότι φλερτάρουμε επιμόνως με τη χρεοκοπία, ενώ οι τράπεζές μας και το κράτος έχουν αποκλειστεί από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου, λειτουργεί υπονομευτικά για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Κι όμως, ορισμένοι επιμένουν να υπόσχονται «ανάπτυξη» υπό καθεστώς δημοσιονομικού εκτροχιασμού και απόλυτης αβεβαιότητας, σε πείσμα κάθε λογικής.
Πέραν αυτών των κατηγοριών όμως, ως κυριότερα εμπόδια στο επιχειρείν και τις επενδύσεις αναφέρονται, στην ίδια πάντα έκθεση, η «αναποτελεσματικότητα του κράτους», η «γραφειοκρατία», η «διαφθορά» και η «περιπλοκότητα του φορολογικού συστήματος». Πρόκειται για απαντήσεις που βρίσκονται πολύ πιο ψηλά στην κλίμακα από τους «φορολογικούς συντελεστές» και το «εργασιακό κόστος».
Υστερα από πέντε χρόνια ύφεσης, καμία ουσιαστική προσπάθεια δεν έχει γίνει για να βελτιωθεί η «βαθμολογία» μας σε αυτές τις κατηγορίες και μαζί της η καθημερινότητα των πολιτών. Η φορολογική, χωροταξική, περιβαλλοντική και πολεοδομική νομοθεσία είναι σήμερα ακόμη πιο περίπλοκες απ' όσο ήταν πριν ξεσπάσει η κρίση, ενώ η καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης αγγίζει τα όρια της αρνησιδικίας. Μάταια περιμένουμε να καταλάβουν επιτέλους οι κυβερνώντες μας ότι ο λαβύρινθος των εγκυκλίων, των ερμηνευτικών διατάξεων, των Προεδρικών Διαταγμάτων και τα άπειρα πιστοποιητικά και δικαιολογητικά που έχουν ανακαλυφθεί μόνο και μόνο για να κρατηθεί απασχολημένος ο κρατικός Λεβιάθαν λειτουργούν αποτρεπτικά για όποιον, Ελληνα ή ξένο, θέλει να επενδύσει τα χρήματά του στη χώρα και να δημιουργήσει θέσεις εργασίας.
Αν η κρίση είχε χρησιμοποιηθεί ως αφετηρία για να αρχίσει να χτίζεται μια αποτελεσματική, σύγχρονη και φιλική δημόσια διοίκηση, ίσως δεν θα χρειαζόταν να καταφύγουμε στην τόσο αφόρητη πίεση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα για να κάνουμε την οικονομία μας πιο ελκυστική. Αλλά τι να περιμένει κανείς από πολιτευτές οι οποίοι νομίζουν ότι ο αποκρυφισμός του θεσμικού μας οικοδομήματος και των τερατουργημάτων που μας παρουσιάζουν κάθε φορά αποτελεί τεκμήριο της νομομάθειας ή της ευφυΐας τους.
Πηγή
Tου Νικου Χρυσολωρα
Η συζήτηση για την αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας επικεντρώνεται τις τελευταίες ημέρες στο αίτημα για περαιτέρω μείωση του -ήδη κουτσουρεμένου- εισοδήματος όσων τυχερών ιδιωτικών υπαλλήλων έχουν ακόμη δουλειά. Οσοι δεν είμαστε ειδικοί είναι λογικό να αναρωτιόμαστε τι ακριβώς είναι αυτή η ρημάδα η ανταγωνιστικότητα, στην οποία πατώνουμε και στον βωμό της οποίας κινδυνεύει να θυσιαστεί ο 13ος και ο 14ος μισθός μας.
Διαβάζοντας λοιπόν ενδεικτικά την κατάταξη των κρατών του πλανήτη με βάση την ανταγωνιστικότητα στην ετήσια έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (Global Competiti-veness Index), διαπιστώνει πράγματι κανείς ότι η χώρα μας καταλαμβάνει την 90ή θέση, επί 142 συνολικά. Η γενική αυτή κατάταξη προκύπτει από τη βαθμολόγηση σε μια σειρά επιμέρους κατηγοριών. Η Ελλάδα, λοιπόν, έρχεται σχεδόν τελευταία στον κόσμο στις κατηγορίες «μακροοικονομικό περιβάλλον» και «πρόσβαση στη χρηματοδότηση». Το γεγονός ότι φλερτάρουμε επιμόνως με τη χρεοκοπία, ενώ οι τράπεζές μας και το κράτος έχουν αποκλειστεί από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου, λειτουργεί υπονομευτικά για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Κι όμως, ορισμένοι επιμένουν να υπόσχονται «ανάπτυξη» υπό καθεστώς δημοσιονομικού εκτροχιασμού και απόλυτης αβεβαιότητας, σε πείσμα κάθε λογικής.
Πέραν αυτών των κατηγοριών όμως, ως κυριότερα εμπόδια στο επιχειρείν και τις επενδύσεις αναφέρονται, στην ίδια πάντα έκθεση, η «αναποτελεσματικότητα του κράτους», η «γραφειοκρατία», η «διαφθορά» και η «περιπλοκότητα του φορολογικού συστήματος». Πρόκειται για απαντήσεις που βρίσκονται πολύ πιο ψηλά στην κλίμακα από τους «φορολογικούς συντελεστές» και το «εργασιακό κόστος».
Υστερα από πέντε χρόνια ύφεσης, καμία ουσιαστική προσπάθεια δεν έχει γίνει για να βελτιωθεί η «βαθμολογία» μας σε αυτές τις κατηγορίες και μαζί της η καθημερινότητα των πολιτών. Η φορολογική, χωροταξική, περιβαλλοντική και πολεοδομική νομοθεσία είναι σήμερα ακόμη πιο περίπλοκες απ' όσο ήταν πριν ξεσπάσει η κρίση, ενώ η καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης αγγίζει τα όρια της αρνησιδικίας. Μάταια περιμένουμε να καταλάβουν επιτέλους οι κυβερνώντες μας ότι ο λαβύρινθος των εγκυκλίων, των ερμηνευτικών διατάξεων, των Προεδρικών Διαταγμάτων και τα άπειρα πιστοποιητικά και δικαιολογητικά που έχουν ανακαλυφθεί μόνο και μόνο για να κρατηθεί απασχολημένος ο κρατικός Λεβιάθαν λειτουργούν αποτρεπτικά για όποιον, Ελληνα ή ξένο, θέλει να επενδύσει τα χρήματά του στη χώρα και να δημιουργήσει θέσεις εργασίας.
Αν η κρίση είχε χρησιμοποιηθεί ως αφετηρία για να αρχίσει να χτίζεται μια αποτελεσματική, σύγχρονη και φιλική δημόσια διοίκηση, ίσως δεν θα χρειαζόταν να καταφύγουμε στην τόσο αφόρητη πίεση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα για να κάνουμε την οικονομία μας πιο ελκυστική. Αλλά τι να περιμένει κανείς από πολιτευτές οι οποίοι νομίζουν ότι ο αποκρυφισμός του θεσμικού μας οικοδομήματος και των τερατουργημάτων που μας παρουσιάζουν κάθε φορά αποτελεί τεκμήριο της νομομάθειας ή της ευφυΐας τους.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου