21/11/2012
Τα ευρήματα της δημοσκόπησης της GPO που είδαν το φως της δημοσιότητας το βράδυ της Δευτέρας στο MEGA χρήζουν περαιτέρω μελέτης και είναι αποστομωτικά για όσους κάνουν κριτική αφ’ υψηλού στην ελληνική κοινωνία. Μαρτυρούν ακόμα το άδικο που έχουν και το αβάσιμο της σκέψης όσων καλοπροαίρετα πιστεύουν πως περίπου η ελληνική κοινωνία έχει λουφάξει αφού δεν διαμαρτύρεται, δεν αντιδρά και δεν βρίσκεται με πάθος και τέτοια μαζικότητα στους δρόμους ανάλογη με τη λεηλασία που δέχεται η ζωή και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών.
Η έρευνα αυτή της κοινής γνώμης μας λέει ότι ο ελληνικός λαός ανέχεται την κυβέρνηση Σαμαρά και δεν την πιστεύει, ενώ παράλληλα δεν αναγνωρίζει ως εναλλακτική και αξιόπιστη την πρόταση που καταθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα πιστεύει ότι η προσφυγή σε εκλογές δεν θ’ αποτελέσει λύση. Μάλιστα όλοι οι θεσμοί του κράτους και του πολιτικού συστήματος στη συνείδηση των πολιτών δεν τυγχάνουν καμίας υπολήψεως.
Το πιο ενδιαφέρον εύρημα ωστόσο είναι η καταγραφή ενός υπαρκτού με τάσεις ισχυροποίησης ρεύματος κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της παραμονής της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ. Για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες καταγράφονται τέτοια ποσοστά στην ελληνική κοινωνία. Στο ερώτημα αν επιθυμούν την «πάση θυσία παραμονή στο ευρώ» οι πολίτες απαντούν κατά 62,7% ΝΑΙ ενώ το ΟΧΙ φτάνει το 33,9! Αν συγκριθούν αυτά με τα αντίστοιχα αποτελέσματα του Ιουνίου (ΝΑΙ 81,6% και ΟΧΙ 17,1%) το αντιευρωενωσιακό ή ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα έχει διπλασιαστεί! Επιπροσθέτως σε ποσοστό 67,4% οι πολίτες απαντούν απογοητευμένοι ή θυμωμένοι με την ΕΕ, ένα 12,5% απλά την ανέχεται, ενώ ικανοποιημένο και με ελπίδες απ’ αυτή είναι μόλις το 17,7%.
Με δύο λόγια οι 7 στους 10 διάκεινται αρνητικά έναντι της ΕΕ και σχεδόν οι 4 στους 10 μάλλον επιθυμούν την έξοδο απ’ το ευρώ! Αυτά ακριβώς εξηγούν και την τουλάχιστον δυσπιστία και αρνητική προδιάθεση έναντι σύσσωμου του πολιτικού συστήματος συμπεριλαμβανομένων και των κομμάτων της Αριστεράς. Καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται υπέρ της ΕΕ ενώ το ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια «μασάει τα λόγια του» στο επίμαχο θέμα. Αυτά όμως τα ευρήματα είναι που αποτυπώνουν ότι ο κόσμος βρίσκεται σε φάση ωριμότητας (κινείται προς σ’ αυτή την κατεύθυνση) να δεχτεί πραγματικά ριζοσπαστικές λύσεις και έναν πραγματικά εναλλακτικό δρόμο απ’ τη σημερινή πολιτική των μνημονίων. Το κυριότερο που αποδεικνύεται είναι το πόσο πίσω έχουν μείνει τα κόμματα της Αριστεράς απ’ τις διαθέσεις του κόσμου, αφού στο κεντρικό πρόβλημα της χώρας που είναι η σχέση της χώρας με το ευρώ και την ΕΕ, υπολείπονται των διαθέσεων του λαού.
Αυτή ακριβώς η έλλειψη ενός πραγματικά ριζοσπαστικού και εναλλακτικού προγράμματος εξόδου απ’ την κρίση κόντρα στις δυνάμεις του μνημονίου, οδηγεί τους αγώνες κατά αυτής της πολιτικής σε αποσπασματικές εξάρσεις απ’ το ένα πακέτο μέτρων μέχρι το επόμενο κοκ. Το κυριότερο πρόβλημα που παράγει αυτή την αποσπασματικότητα βρίσκεται στο ότι η ουσία των αιτημάτων που προβάλλονται και οι μορφές πάλης που επιλέγονται απ’ τους συνδικαλιστές που ανήκουν στην Αριστερά και οφείλουν να σηκώσουν το κύριο βάρος των εργατικών και λαϊκών αγώνων δεν παίρνει υπόψη της ότι πλέον δε βρισκόμαστε στην αρχή της επίθεσης, στο 2010. Βρισκόμαστε 3 χρόνια μετά και στο μεταξύ έχει συντελεστεί ένα κοινωνικό ολοκαύτωμα.
Οι δανειστές αλωνίζουν και οι επιχειρηματίες με την πλήρη στήριξη της κυβέρνησης, ουσιαστικά κάνουν σαμποτάζ στην παραγωγή βυθίζοντας στην ύφεση και την ανεργία την οικονομία. Το πρώτο πράγμα που κρίνεται αυτή την ώρα είναι στην κυριολεξία η επιβίωση του λαού απ’ την πείνα, τις αρρώστιες και τις ψυχικές ασθένειες, η εξασφάλιση στοιχειώδους μόρφωσης των παιδιών. Η κρατική μηχανή έχει παραλύσει και αδυνατεί να εγγυηθεί τα στοιχειώδη. Απ’ τα πράγματα λοιπόν οι μορφές του αγώνα και το περιεχόμενο της πάλης για να αντιστοιχηθεί με την πραγματικότητα πρέπει να πάρει χαρακτηριστικά Σοβιέτ και αυτοοργάνωσης της κοινωνικής ζωής με πρώτο μέλημα την επιβίωση, όχι απλά με όρους αλληλεγγύης. Τότε μόνο θα μπορέσουν να ξαναβρούν τη χαμένη αξιοπιστία τους και τα συνδικάτα που σε ποσοστό μόλις 5% ο κόσμος ελπίζει σε αυτά ενώ θυμό για τη στάση τους εκφράζει το 80% σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της GPO.
Όμως για όλα αυτά χρειάζεται πρωτίστως να πιστέψει κανείς πραγματικά και στην πράξη αυτό το λαό και να διαβάζει σωστά τι θέλει να πει με τη στάση και τη συμπεριφορά του…
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου