Αλέκος Παπαδόπουλος: Χάρτινες λύσεις

20/1/2015

Η χώρα από τον Ιούνιο, μετά τις ευρωεκλογές, είναι φανερό ότι εισήλθε σε στάδιο πολιτικής αβεβαιότητος. Αυτό, μάλιστα, ήταν και το μόνο μήνυμα των εκλογών που ένας συγχυσμένος και αλαφιασμένος λαός μπορούσε να στείλει. Πολλοί αναρωτήθηκαν αν το μήνυμα μιας παρατεταμένης πολιτικής εκκρεμότητας το  «έπιασαν» οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου.

«Αμ δε». Τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα αντέδρασαν διά της επαναφοράς των στη μήτρα του λαϊκισμού από όπου προέρχονται. Αρχικά ανασχημάτισαν την κυβέρνηση με τη συμμετοχή «φιλολαϊκών» προσώπων και από τον Αύγουστο άρχισαν να επεξεργάζονται και να εφαρμόζουν τη στρατηγική «εξόδου από το μνημόνιο». Μετά την παρωδία 1 των Παρισίων τον Σεπτέμβριο, καταλήξαμε στην παρωδία 2, στα τέλη Νοεμβρίου. Στο ενδιάμεσο υπήρξαν σαφέστατες προειδοποιήσεις από τις αγορές και από την τρόικα του διεθνούς οικονομικού ελέγχου ότι ο στόχος της εξόδου της Ελλάδος από το πρόγραμμα είναι ένα απελπισμένο, ανεδαφικό και επικίνδυνο εγχείρημα.

Ωρίμαζε στον διεθνή παράγοντα κάθε μέρα η άποψη ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν είναι πλέον παρά μόνο λόγοι παραπαίοντες και κενοί. Λόγοι που επιτείνουν τη σύγχυση, μοχλεύουν πάθη, ξύνουν ανταγωνισμούς και τέλος δημιουργούν πεποιθήσεις περί της εγγενούς ανεπάρκειας του ανθρωπίνου υλικού που διαχειρίζεται τη μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση στην Ιστορία της χώρας. Προπαντός, ένα πολιτικό σύστημα ανίκανο να οριοθετήσει υπερβάσεις και να διαμορφώσει έστω υποφερτές προοπτικές για την τύχη της χώρας. Είναι κρίσιμο θέμα αυτό, αλλά και το καθεαυτό ζητούμενο, γιατί οι προοπτικές είναι το μοναδικό αντίδοτο των μοιραίων αδιεξόδων στα οποία έχει περιπλακεί η χώρα, μέσα στα οποία ακυρώνονται με αδυσώπητο τρόπο οι όποιες ελπίδες του λαού μας.

Η χώρα βρίσκεται σε καταλυτική αποδόμηση του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού της συστήματος. Οφείλουν όλες οι ηγεσίες της χώρας, πολιτικές, οικονομικές, πνευματικές, ακαδημαϊκές, κοινωνικές και ό,τι επιτέλους έχει απομείνει από αυτές να αποδυθούν σε μια μεγάλη προσπάθεια άμεσης ανάσχεσης και προπαντός αποτελεσματικής της σημερινής κατάστασης, διαφορετικά με μαθηματική βεβαιότητα οδηγούμεθα μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2015 σε μη αναστρέψιμες καταβαραθρώσεις.

Οι ώρες απαιτούν να εγκαταλείψει η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση τις χάρτινες λύσεις που προτείνουν στον λαό. Να αντιληφθούν ότι η αποκόλληση της χώρας από το τέλμα στο οποίο έχει περιπέσει απαιτεί, όχι απλώς όραμα και ρεαλισμό, αλλά και πεισμώδη βούληση. Να ξεκινήσουν άμεσα συγκρούσεις, ρίξεις και ανατροπές, με όλες τις νοοτροπίες που πρέπει να εκλείψουν. Να παραγκωνιστούν από τη δημόσια ζωή οι δημαγωγοί, οι λαοπλάνοι και οι λαϊκιστές. Να αναστραφούν οι παθογένειες και να ξεπεραστούν οι αγκυλώσεις. Μόνο σε αυτή την περίπτωση θα κερδίζαμε την εμπιστοσύνη του διεθνούς παράγοντα και των αγορών που ξαφνικά τόσο πολύ θυμήθηκαν και ηγάπησαν κάποιοι τελευταίως!

Ας εγκαταλείψουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση τις μάταιες και άχρηστες προσπάθειές τους «να βγάλουν τη χώρα από το μνημόνιο». Για να γινόταν αυτό, θα φρόντιζαν κατά τουλάχιστον την τελευταία πενταετία της χρεοκοπίας, αντί να δημαγωγούν ασύστολα, να εκπαίδευαν τον λαό σε μια στάση ευθύνης, εμφυσώντας στους εαυτούς τους και στην κοινωνία το αναγκαίο πνεύμα της αυτογνωσίας και της αυτοσυνειδησίας.

Δεν καλλιέργησαν το δημοκρατικό και υπεύθυνο πνεύμα της αυτοπειθαρχίας στους θεσμούς και στις ανάγκες διασφάλισης του κοινού συμφέροντος. Αντίθετα, η ανάγκη της κομματικής επιβίωσης και αντιπαλότητας τόνωσε περισσότερο, από ό,τι πριν από την κρίση, το αίσθημα της ατομικότητας και του ατομικού κινδύνου, ενώ θα έπρεπε να είχαν οδηγήσει τον λαό να αντιληφθεί και τον συνολικό κίνδυνο και την ανάγκη συλλογικής προσπάθειας αντιμετώπισης της κρίσης.

Ας μην κοροϊδεύουμε άλλο τους εαυτούς μας και τον λαό μας. Θα περάσουν πολλά χρόνια για να σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της. Θα περάσουν πολλά χρόνια, τουλάχιστον μία δεκαετία, που η χώρα μας δεν θα έχει ανάγκη πλέον την οικονομική βοήθεια από το εξωτερικό για να επιβιώσει. Ακούγεται οδυνηρό, αλλά η χώρα θα συνεχίσει να λειτουργεί για πολλά πολλά χρόνια εταιροπειθαρχώντας σε προγράμματα στήριξης και διάσωσης (μνημόνια). Αυτή είναι η αλήθεια.

Η χώρα θα περάσει δύσκολα χρόνια. Για να αντέξει θα απαιτηθεί να υιοθετηθούν από την ελληνική κοινωνία μεγάλες πειθαρχίες για να ξαναστήσει μια ανταγωνιστική και παραγωγική οικονομία και να αναζωογονήσει τους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς, στη βάση του αναγκαίου ορθολογισμού αλλά και ενός νέου ουμανισμού, που πρέπει να ξαναδιαπεράσει το κοινό ευρωπαϊκό όραμα για να παραμείνει όρθιο. Ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος είναι η Εθνική Συνεννόηση όλων των πολιτικών, οικονομικών, πνευματικών και κοινωνικών δυνάμεων της χώρας, όπως συμβαίνει σε όλες τις σοβαρές κοινωνίες. Εύχομαι η εθνική συνεννόηση να μη γίνει από ανάγκη πάνω στα συντρίμμια που θα προκαλέσει μια νέα εθνική ασυνεννοησία.

Πηγή