Μειώσεις δαπανών εναντίον φόρων

16/5/2016

Ακούμε ότι αντί φόρων πρέπει να μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες. Σύμφωνα με τον σωστό συντελεστή ύφεσης του ΔΝΤ, για κάθε ευρώ που μειώνονται οι δημόσιες δαπάνες η ύφεση που προκαλείται είναι 1.7 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρξει μεγαλύτερη ύφεση, θα αυξηθεί η ανεργία, θα κλείσουν επιχειρήσεις που στηρίζονται στην κατανάλωση και το δημόσιο θα έχει μικρότερα έσοδα από άμεσους κι έμμεσους φόρους. Αναγκαστικά θα πρέπει να βάλει νέους φόρους για να ισοσκελίσει τα έσοδα αυτά οπότε το δίλημμα μειώσεις φόροι έναντι μειώσεων των δαπανών είναι αίωλο. Είναι δημιούργημα της τρόικας για να προκληθεί σύγχιση και ψεύτικες ελπίδες για το ότι μπορεί να υπάρξει άλλη πολιτική με τα μνημόνια.

Η παραπλάνηση αυτή θα γίνει αντιληπτή μόνον αν εφαρμοστεί. Για να εφαρμοστεί πρέπει να γίνουν εκλογές και να γίνει κυβέρνηση αυτός που το υπόσχεται δηλαδή η αξιωματική αντιπολίτεσυη. Έτσι θα περάσουν 2-3 χρόνια ακόμα σα οποία η τότε αντιπολίτευση θα χρησιμοποιεί κάποιο άλλο ανάλογο επικοινωνιακό κόλπο.

Για να δημιουργηθεί μεγαλύτερη σύγχιση, οι οπαδοί των μειώσεων των δημοσίων δαπανών τις ταυτίζουν με την σπατάλη που υπάρχει στο δημόσιο. Κανείς δεν θέλει την σπατάλη και πρέπει να μηδενιστεί, όμως τα ποσά που θα εξοικονομηθούν δεν θα πάνε στην πραγμαική οικονομία με τα γνωστά υφεσιακά αποτελέσματα.

Όλοι δε υπόσχονται ανάπτυξη. Το ΑΕΠ είναι το άθροισμα της κατανάλωσης, των επενδύσεων, των δημοσίων δαπανών και του πλεονάσματος εισαγωγών-εξαγωγών. Βλέπουμε ότι αν μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες θα προκληθεί ύφεση ειδικά στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται η οικονομια μας όπου υπάρχει αποπληθωρισμός (πτώση των τιμών) και αποεπένδυση (κλείνουν οι επιχηρήσεις). Βγαίνει το συμπέρασμα ότι η ανάπτυξη είναι ασύμβατη με τις μειώσεις των δημοσίων δαπανών.

Ένα ερώτημα που πρέπει να απαντήσει αυτός που θέλει ανάπτυξη και την ίδια ώρα μειώσεις των δημοσίων δαπανών, είναι το ποια οικονομία με ύφεση σαν τη δικιά μας την ξεπέρασε μειώνοντας τις δημόσιες δαπάνες. Είναι γνωστό ότι σε περιόδους ύφεσης επενδύει το κράτος και σε περιόδους ανάπτυξης ο ιδιωτικός τομέας. Η πιο κοντινή περίπτωση είναι οι ΗΠΑ του 1929 με την Μεγάλη Ύφεση. Τότε ο Ρούσβελτ έκανε ένα εκτεταμένο πρόγραμμα αύξησης των δημοσίων δαπανών, το New Deal για να ξεπεραστεί η ύφεση και να επανεκκινηθεί η οικονομία. Εδώ η τρόικα (οι εγγυητές του χρέους μας) κάνουν τ' αντίθετο. Δεν πρόκειται να υπάρξει ανάπτυξη με την πολιτική των μνημονίων με ή χωρίς αυτά μιας και θα υπάρχει ο μηχανσιμός μειώσεων μισθών και δαπανών που θα τα αντικαταστήσει.

Γιατί το κάνουν; Ο λόγος είναι για να εφαρμοστούν οι διαβόητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που είναι η ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος και του ΕΣΥ, η ιδιωτικοποίηση κάθ περιουσιακού στοιχείου του δημοσίου, η καλλιέργεια της γης από 10 το πολύ εταιρείες, η εξαφάνιση των ελεύθερων επαγγελματιών προς όφελος εταιρειών με το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων χρησιμοποιώνας την τακτική του σουπερμάρκετ απέναντι στον μπακάλη.

Ακόμα και αν υπάρξει ανάπτυξη, ο πολίτης δεν θα το καταλάβει γιατί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας εξαρτάται από τις μειώσις των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων. Παράλληλα οι εταιρείες που δηλώνουν έδρα στο εξωτερικό δεν πληρώνουν φόρους στην Ελλάδα κι έτσι γίνεται απώλεια εισοδήματος. Πρέπει λοιπόν να αυξηθούν οι δημόσιες δαπάνες και να σταματήσουν οι μειώσεις των μισθών (εσωτερική υποτίμηση). Παράλληλα πρέπει να υπάρχι έλεγχος της διακίνησης των κεφαλαίων από και προς τη χώρα μας για να μην υπάρχει απώλεια εισοδήματος (βλέπε και Μαριόλης 2011). Αυτά σε συνθήκες ευρώ δεν γίνεται. Έτσι το μόνο που μπορούν να κάνουν τα κόμματα εξουσίας είναι να ισχυρίζονται ότι το δικό τους μνημόνιο είναι το καλύτερο.