Ο Oλάντ αντιμέτωπος με τη μεγαλύτερη πρόκληση της θητείας του

26/5/2016

Του Hugh Carnegy

Η σύγκρουση με τα συνδικάτα για την εργασιακή μεταρρύθμιση απειλεί να δώσει το τελικό χτύπημα στην προεδρία του Φρανσουά Ολάντ. Πως έχασε την εμπιστοσύνη του κόμματος του και των ψηφοφόρων του. Οι υπερβολικές υποσχέσεις και η απότομη δεξιά στροφή.

Ο Φρανσουά Ολάντ έχει ξοδέψει μεγάλο μέρος της τετραετίας του στα Ηλύσια Πεδία αποφεύγοντας τις μεγάλες διαδηλώσεις για τις οποίες έγινε διάσημη η Γαλλία (σκεφτείτε το 1968) και που κάθε γαλλική κυβέρνηση φοβάται (και συνήθως κάνει πίσω).

Τώρα, με μόλις ένα χρόνο να απομένει με αυτό που μοιάζει ως μια ανέλπιστη προσπάθεια επανεκλογής, ο κ. Ολάντ αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη πρόκληση στην αποδυναμωμένη εξουσία του από το σκληροπυρηνικό εργατικό σωματείο CGT και τον μαχητικό ηγέτη του, Φιλίπ Μαρτίνεζ.

Ο Σοσιαλιστής πρόεδρος έχει ξεγλυστρίσει μέχρι τώρα από διαδηλώσεις για τον γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων, κινητοποιήσεις των αγορών για τους υψηλούς φόρους και πιο πρόσφατα από μαθητικές εξεγέρσεις κατά του σχεδίου του να χαλαρώσει τους αρκετά περιοριστικούς εργατικούς νόμους στην χώρα.

Αλλά η σημερινή έξαρση απεργιών και μπλόκων σε διυλιστήρια και πυρηνικά εργοστάσια που ξεκίνησε το CGT ως αντίδραση στις ίδιες προτάσεις για τον εργασιακό νόμο είναι εντελώς διαφορετικής κλίμακας. Απειλεί να προκαλέσει σοβαρή βλάβη στην οικονομία – η οποία έχει επιτύχει ως τώρα μόλις μια ήπια ανάκαμψη – και στο ευρωπαϊκό τουρνουά ποδοσφαίρου του 2016 που φιλοξενεί η Γαλλία.

Η δράση του CGT ασκεί τεράστια πίεση σε μια κυβέρνηση που έχει ήδη αποδυναμωθεί σοβαρά από βαθιές διαιρέσεις εντός του Σοσιαλιστικού κόμματος και της ευρύτερης αριστεράς για την υιοθέτηση ενός φιλικού προς της επιχειρήσεις μεταρρυθμιστικού προγράμματος από τον κ. Ολάντ, το οποίο έχουν απορρίψει οι αντίπαλοι του στην αριστερά και στην δεξιά.

Η εργασιακή μεταρρύθμιση, που πέρασε με διάταγμα γιατί ο πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς, δεν μπορούσε να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία υπέρ του, ακολουθεί μια σειρά κινήσεων για την περικοπή φόρων στους εργοδότες και στην απορρύθμιση της οικονομίας, σε μια προσπάθεια να τονωθεί η ανάπτυξη και η δημιουργία θέσεων εργασίας.

Ωστόσο, ο κ. Ολάντ μπορεί να εκπλήξει τους επικριτές του κατατροπώνοντας το CGT και ενισχύοντας την θέση του στην εξουσία. Άλλωστε, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως υπάρχει πλειοψηφία που στηρίζει αυτού του είδους τις μεταρρυθμίσεις.

Αλλά το πρόβλημα του είναι πως ακολούθησε μια ανορθόδοξη διαδρομή κατά την διάρκεια της προεδρικής θητείας του.

Ήρθε στην εξουσία το 2012 – κερδίζοντας τον κεντροδεξιό Νικολά Σαρκοζί – βασιζόμενος σε ένα αριστερό μανιφέστο 60 σημείων που υποσχόταν να αυξήσει τους φόρους στις επιχειρήσεις και στους πλουσίους, να αντιστρέψει την μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, να αντιταχθεί στην λιτότητα του Βερολίνου, να προσλάβει 60.000 δασκάλους και να χρησιμοποιήσει κρατικούς πόρους για να τονώσει την οικονομία. Κατά την διάρκεια της καμπάνιας του προσέθεσε και ένα φόρο 75% στους πλουσίους.

Αφιέρωσε αρκετό μέρος των δύο πρώτων ετών εφαρμόζοντας πτυχές του προγράμματος του. Τότε, μόλις η οικονομία απέτυχε να ανακάμψει και το ποσοστό ανεργίας συνέχιζε να αυξάνεται, άλλαξε απότομα πορεία. Ήταν ένα βίαιο σοκ για το κόμμα του, με ένα μεγάλο μέρος του να εξεγείρεται. Η αξιοθαύμαστη στωϊκότητα που επέδειξε απέναντι στις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι δεν τον γλύτωσε από την σκληρή κριτική.

Όπως έχει επισημάνει ο κ. Βαλς, το γαλλικό Σοσιαλιστικό κόμμα δεν χρησιμοποίησε τα 10 χρόνια που ήταν στην αντιπολίτευση πριν το 2012 για να ξανασκεφτεί τις προτάσεις του όπως το έκανε το Εργατικό κόμμα στην Βρετανία υπό τον Τόνι Μπλερ. Αντίθετα, δίνει μια τεράστια εσωτερική μάχη για την μετατόπιση του κ. Ολάντ σε πολιτικές πιο φιλικές στην αγορά, ένα άσχημο θέαμα που προβλέπεται να στοιχίσει στον πρόεδρο και στο κόμμα στις εκλογές της επόμενης χρονιάς.

Ο Αλέν Ζουπέ, πρώην πρωθυπουργός που ανταγωνίζεται τον κ. Σαρκοζί για το προεδρικό χρίσμα του κεντροδεξιού ρεπουμπλικανικού κόμματος, εντόπισε το πρόβλημα του κ. Ολάντ: «Πρώτον, πρέπει να λέει κανείς την αλήθεια πριν εκλεγεί. Αν η κυβέρνηση περνάει δύσκολες στιγμές τώρα, είναι επειδή οι αριστεροί ψηφοφόροι πρέπει να καταπιούν ένα φάρμακο που δεν μοιάζει με το ελιξήριο που τους υποσχέθηκαν».

Αν ο κ. Ολάντ είχε υποσχεθεί μεταρρυθμίσεις το 2012 και τις είχε εφαρμόσει τα πρώτα δύο χρόνια, θα ήταν τώρα σε θέση να επιδείξει κάτι στην αριστερά. Αντίθετα, δεν θα μπορούσε να βρίσκεται σε χειρότερη θέση, με τα ποσοστά αποδοχής να είναι κάτω από το 15%. Μεγάλο μέρος του κόμματος του έχει εξεγερθεί, οι ψηφοφόροι έχασαν την πίστη στο πρόσωπο του πολύ καιρό πριν και το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο κλέβει σοσιαλιστές ψηφοφόρους. Αν δεν το αντιμετωπίσει, το CGT μπορεί να του επιφέρει το τελικό χτύπημα.

Πηγή