9/2/2013
Τι κάνει μια Νομισματική Ενωση επιτυχημένη; Μήπως, άραγε, οι χώρες-μέλη του ευρώ έχουν υπερβολικά μεγάλες αποκλίσεις (πολιτικές και οικονομικές) με συνέπεια το κοινό νόμισμα να είναι καταδικασμένο; Το «καυτό» αυτό ερώτημα επανήλθε στην επικαιρότητα αυτήν την εβδομάδα μέσω της δημόσιας διαφωνίας της Γαλλίας και της Γερμανίας για το αν το ευρώ είναι υπερτιμημένο.
Ενόσω η ύψιστη αυτή πολιτική αντιπαράθεση στο εσωτερικό της Ευρωζώνης αναπτύσσει τη δική της δυναμική, η οποία στο μέλλον ενδέχεται να εμπεριέχει και μια σφοδρή σύγκρουση ανάμεσα σε Παρίσι και Βερολίνο, η Citigroup έδωσε μια δική της προσέγγιση στο πρόβλημα.
Οι αναλυτές του αμερικανικού τραπεζικού κολοσσού εξέτασαν τη βιωσιμότητα της Ευρωζώνης συγκρίνοντάς την με το πλέον επιτυχημένο μοντέλο Νομισματικής Ένωσης: τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Η μεθοδολογία τους ήταν απλή: συνέκριναν τις μακροοικονομικές επιδόσεις των 12 αυτόνομων νομισματικών περιοχών (Fed districts) που συνθέτουν την ομοσπονδιακή (κεντρική) τράπεζα των ΗΠΑ (Fed) με τις αντίστοιχες των 11 ιδρυτικών χωρών-μελών του ευρώ συν της Ελλάδας, προκειμένου να διαπιστώσουν τον βαθμό σύγκλισης που έχει επιτευχθεί ανάμεσα στις δυο νομισματικές αυτές ενώσεις κι επομένως τα προβλήματα που κλήθηκαν να επιλύσουν οι κεντρικές τους τράπεζες.
Το γενικό συμπέρασμα ήταν ότι οι χώρες της Ευρωζώνης εμφανίζουν πολύ μεγαλύτερη απόκλιση από τις αμερικανικές Fed districts στις περισσότερες κατηγορίες, διαψεύδοντας τις περί του αντιθέτου διαπιστώσεις που είχε κάνει τον Ιούνιο του 2011 ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Ζαν-Κλωντ Τρισέ.
Αναλυτικότερα:
Οι χώρες της Ευρωζώνης εμφανίζουν πολύ μεγάλη απόκλιση στο οικονομικό τους μέγεθος και το κατά κεφαλήν εισόδημα. Τρεις χώρες -Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία- αντιπροσωπεύουν τα δυο τρίτα του συνολικού ΑΕΠ, ενώ οι χώρες της περιφέρειες μόλις το 15%. Αντίθετα, στις ΗΠΑ τα ποσοστά του ΑΕΠ είναι πιο μοιρασμένα ανάμεσα στις Fed districts. Όμοια, το κατά κεφαλήν εισόδημα μοιράζεται σχεδόν ομοιόμορφα μεταξύ των αμερικανικών Fed districts, ενώ στην Ευρωζώνη καταγράφονται μεγάλες αποκλίσεις ανάμεσα στον πυρήνα του ευρώ και την περιφέρεια.
Οι χώρες-μέλη του ευρώ εμφανίζουν μεγάλες αποκλίσεις ως προς τον πληθωρισμό, όχι όμως και στους ρυθμούς ανάπτυξης. Την περίοδο 1999-2011 η Ευρωζώνη φαίνεται να διαιρείται σε δυο βασικές ομάδες: Στη μια, οι Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Αυστρία και Φινλανδία, με μέσο ρυθμό ανάπτυξης 1,5%-2% και χαμηλό ρυθμό. Στην άλλη, Ιταλία και Πορτογαλία καταγράφουν υψηλό πληθωρισμό και υψηλή ανάπτυξη, Ισπανία και Ελλάδα μέσο ρυθμό ανάπτυξης και υψηλό πληθωρισμό, Ιρλανδία και Λουξεμβούργο, υψηλή ανάπτυξη και πληθωρισμό. Στις ΗΠΑ αντίθετα, οι Fed districts εμφανίζουν ομοιομορφία στον πληθωρισμό (από 2,2% ως 2,9%) αλλά μεγάλες αποκλίσεις στην ανάπτυξη.
Την περίοδο 1999- 2011 στην Ευρωζώνη καταγράφονται μεγάλες αποκλίσεις στο ποσοστό ανεργίας. Μάλιστα, οι αναλυτές της Citi παραθέτουν ευθεία συσχέτιση ανάμεσα στην απόκλιση του ποσοστού ανεργίας και τις αποκλίσεις στην παραγωγικότητα. Δηλαδή, οι χώρες με χαμηλό ποσοστό ανεργίας εμφανίζουν υψηλή παραγωγικότητα και τούμπαλιν. Αντίθετα, οι Fed districts εμφανίζουν μια ομοιομορφία τόσο στα ποσοστά ανεργίας όσο και στην παραγωγικότητα, κάτι που σύμφωνα με τη Citi υπογραμμίζει την ελλιπή ενοποίηση της αγοράς εργασίας και τη χαμηλή ελαστικότητα μισθών στην Ευρωζώνη, κάτι που δεν συμβαίνει στις ΗΠΑ.
ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΡΓΟ
Τι σημαίνουν τα παραπάνω; Κατ' αρχήν δυσκολότερο έργο για την ΕΚΤ σε σχέση με την αμερικανική Fed. Όπως επισημαίνει με νόημα η Citi, το έργο των δύο κεντρικών τραπεζών θα ήταν το ίδιο δύσκολο, αν η Ευρωζώνη αποτελούνταν μόνο από τις χώρες του πυρήνα κι όχι της περιφέρειας. Η ΕΚΤ, λοιπόν, αντιμετωπίζει την τεράστια πρόκληση να παρέχει αποτελεσματική νομισματική πολιτική για μια πολύ ετερογενή ομάδα οικονομιών.
Γι' αυτό και η θέση της Citi είναι ότι η μέλλον του ευρώ είναι υπερβολικό βάρος για τους ώμους της ΕΚΤ μόνο, ιδιαίτερα όταν η περαιτέρω πολιτική ή δημοσιονομική ένωση μπορεί να πάρει πολλά χρόνια ή δεκαετίες για να ολοκληρωθεί. Σε αυτό το πλαίσιο η Citi θεωρεί κρίσιμης σημασίας τη συμπληρωματική στήριξη του ευρώ με τη θέσπιση θεσμών όπως το Δημοσιονομικό Σύμφωνο και την προώθηση μεταρρυθμίσεων όπως η Τραπεζική Ενοποίηση της Ευρωζώνης. Δεδομένου ότι οι αποκλίσεις εντός του ευρώ είναι ήδη επικίνδυνα μεγάλες ακόμα κι αν δεν συνυπολογίσει κανείς τα πέντε νέα μέλη που ακολούθησαν την είσοδο της Ελλάδας το 2001, θεωρεί αυτονόητο ότι επ΄ουδενί δεν θα πρέπει να υπάρξει επέκταση της ζώνης του ευρώ προς άλλες μεγάλες και πολύ ετερογενείς χώρες…
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου