FT: Δεν έφερε η λιτότητα την ανάκαμψη

16/8/2013

Οι δύο μεγαλύτερες οικονομίες της ευρωζώνης αναπτύχθηκαν με αξιοπρεπή ρυθμό το β' τρίμηνο: με ετήσιο ρυθμό 2,8% η Γερμανία και με έναν απροσδόκητα καλό ρυθμό της τάξεως του 2% η Γαλλία. Αυτό βάζει ένα τέλος στην κατά έξι τρίμηνα συνεχή συρρίκνωση στην ευρωζώνη. Εξακολουθούν να υπάρχουν προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν, όμως η επιστροφή της ευρωζώνης σε μέτρια ανάπτυξη -με ετήσιο ρυθμό 1,2%- είναι μια ανακούφιση.

Πέραν των γαλογερμανικών στοιχείων, και άλλα «βέλη» αρχίζουν να κοιτούν προς τα πάνω. Η ύφεση στην Ισπανία ίσως πιάνει πάτο: η οικονομική παραγωγή υποχώρησε μόλις 0,1% το β' τρίμηνο και οι όγκοι των εξαγωγών -προς τις αναδυόμενες αγορές και όχι μόνο την Ευρώπη- είναι εντυπωσιακοί. Η Πορτογαλία έδειξε τον μεγαλύτερο τριμηνιαίο ρυθμό ανάπτυξης στην Ε.Ε., και αυτή λόγω των αυξημένων εξαγωγών. Ακόμα και τα νέα από την Ελλάδα γίνονται λιγότερο ακατάπαυστα άσχημα - η βιομηχανική παραγωγή της χώρας αυξήθηκε τον Ιούνιο.

Οποιοδήποτε από αυτά τα στοιχεία θα μπορούσε απλώς να είναι ένα πυροτέχνημα - ακόμα και έτσι, όμως, είναι ένα καλοδεχούμενο πυροτέχνημα. Μαζί, σχηματίζουν μια ιμπρεσιονιστική εικόνα μιας νέας φάσης για την οικονομία της ευρωζώνης.

Οι Ευρωπαίοι νομοθέτες δράττονται της ευκαιρίας να θριαμβολογήσουν. Τα συγχαρητήρια που δίνουν στον εαυτόν τους είναι αδικαιολόγητα, αλλά και προβλέψιμα. Και αυτό όχι μόνο διότι εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά σκοτεινά σημεία -όπως για παράδειγμα η ελεύθερη πτώση της Κύπρου και η συνεχιζόμενη συρρίκνωση της ολλανδικής και της ιταλικής οικονομίας. Αλλά και επειδή η ραχοκοκαλιά της πολιτικής στην ευρωζώνη -η καθολική λιτότητα, ακόμα και σε χώρες που δεν τη χρειάζονται- καθιστά τις οικονομικές της επιδόσεις χειρότερες και όχι καλύτερες.

Η επιστροφή της στην ανάπτυξη οφείλεται περισσότερο στη δέσμευση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι, να χρησιμοποιήσει τη νομισματική πολιτική για να καταπολεμήσει τον κίνδυνο διάσπασης και στην πολιτική υποστήριξη που είχε από τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ.

Το ερώτημα συνέχισης της ύπαρξης του ευρώ έχει πλέον διευθετηθεί στον πυρήνα της Ευρώπης, γεγονός το οποίο δεν υπολογίζεται αρκετά από τους έξω. Οι επώδυνες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις σε ορισμένες από τις χώρες που επλήγησαν περισσότερο από την κρίση επίσης δείχνουν ότι αποδίδουν καρπούς.

Χρειάζεται να γίνουν περισσότερα. Μόνο η υλοποίηση των φιλοδοξιών για μια τραπεζική ένωση θα τερματίσει τη σοβαρή πιστωτική στενότητα που συνεχίζει να περιορίζει τη δραστηριότητα και την απασχόληση στις ελλειμματικές οικονομίες. Ορισμένα από τα προγράμματα διάσωσης ίσως χρειαστεί να παραταθούν αν δεν «τρέξει» με ακόμα μεγαλύτερο ρυθμό η ανάπτυξη. Όλα αυτά γίνονται πολιτικά πιο δύσκολα από την υπερβολικά φανατική επικέντρωση στις περικοπές των ελλειμμάτων που δεν κάνει διαχωρισμούς μεταξύ των κρατών που έχουν δημοσιονομικά περιθώρια και αυτών που δεν έχουν.

Όσο περισσότερο οι Ευρωπαίοι χάνουν τη ζωτικότητά τους, τόσο λιγότερο χρόνο θα δίνουν στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις να αποδώσουν καρπούς.

Πηγή