Η Ελλάδα έχει ανάγκη από νεκρούς ήρωες

19/1/2014

Οι γονείς του Παύλου Φύσσα σπάνε τη σιωπή τους και μιλάνε για τον αδικοχαμένο γιο τους. Θέλουν όλοι να μάθουν ποιος ήταν πραγματικά ο Παύλος και καμία οικογένεια να μη βρεθεί στη θέση τους.

Συνεχίζουν να αναπνέουν για την κόρη τους και την εγγονή τους. Ευχαριστούν όλους τους ανθρώπους που τους συμπαραστάθηκαν αυτό το διάστημα, αλλά, όπως λένε, «τίποτα δεν μπορεί να καλύψει αυτό το κενό...».

Πέρασαν τέσσερις μήνες από τότε που έφυγε ο Παύλος. Πώς είναι η ζωή σας χωρίς εκείνον;

Αδεια. Ολα αλλάξανε. Τα πράγματα έχασαν την ουσία τους, αλλάξανε τα χρώματα. Δεν μεταφέρεται αυτό το συναίσθημα που νιώθουμε. Οταν σου παίρνουν μ' αυτό τον βίαιο τρόπο το σημαντικότερο κομμάτι σου, δεν σου απομένει τίποτα. Απλά, πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε. Αλλά πώς το κάνεις αυτό; Απλά αναπνέεις. Μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε. Κάνεις τα καθημερινά, αλλά δεν έχει ουσία τίποτα πια στη ζωή σου. Παρόλο που υπάρχει άλλο ένα παιδί και έχουμε το εγγονάκι μας, που σήμερα είναι δυόμισι ετών, προσπαθούμε να αντέξουμε γι' αυτούς. Αυτά τα πλάσματα, η κόρη μου και το κοριτσάκι της, δεν φταίνε σε τίποτα. Ημασταν καλά όταν ήταν και ο Παύλος μαζί μας. Ο Παύλος κάθε μέρα ήταν κοντά μας, στο σπίτι μας.

Ποιος πραγματικά ήταν ο Παύλος Φύσσας;

Για μας ήταν το καλύτερο παιδί του κόσμου. Πίστευε ότι μπορεί να φτιάξει τον κόσμο. Δεν ήθελε να βλέπει δυστυχισμένους ανθρώπους. Δεν του άρεσε όλη αυτή η κατάντια της χώρα μας. Δεν ήθελε να βλέπει συμπολίτες του να πεινάνε, άστεγους. Το σύστημα τον ενοχλούσε.

Ο Παύλος αγαπούσε όλο τον κόσμο. Ολοι ήταν φίλοι του. Ηταν πολύ διαχυτικός. Ανοιγε την πόρτα του σπιτιού και μας αγκάλιαζε, μας φιλούσε. «Ετσι κάνουν οι άνδρες;», του έλεγε ο πατέρας του... «Θα μας παρεξηγήσουν!» και αυτός γέλαγε... Ο,τι τον πλήγωνε το έδιωχνε μακριά. Δεν κρατούσε τίποτα μέσα του αυτό το παιδί.

Σας είχε πει αν ήθελε να φύγει από την Ελλάδα;

Ναι, βέβαια, αλλά δεν το έκανε ποτέ. Στην ουσία εκείνος δεν το επιδίωξε. Ηθελε να μείνει εδώ και να το παλέψει. Ετσι σκεφτόταν το παιδί μας κι ας ήταν άνεργος τον τελευταίο χρόνο. Ούτε βιβλιάριο ανεργίας δεν είχε πάει να βγάλει. Μαζί με την παρέα του μάζευαν κουβέρτες, είδη ρουχισμού για τους άστεγους.

Το ξεκίνησαν πριν από τρία χρόνια και το κάνουν οι φίλοι του ακόμα και σήμερα. Εψαχναν μόνοι τους και έβρισκαν τους άστεγους. Εκαναν συναυλίες για το «Χαμόγελο του Παιδιού». Ποτέ του δεν φοβήθηκε τη δουλειά. Οπου υπήρχε μεροκάματο πήγαινε.

Ολο αυτό το υλικό του Παύλου, από τους στίχους μέχρι τη μουσική του, τι σκεφτόσαστε να το κάνετε; Εχει ενδιαφερθεί κάποια δισκογραφική εταιρεία να το βγάλει σε CD;

Θέλουμε πρώτα να συγκεντρώσουμε όλο το υλικό. Θα το κάνουμε όταν θα είμαστε έτοιμοι. Το 2013 ο Παύλος ήθελε να βγάλει κάτι στη δισκογραφία. Ξέρετε τι μας έλεγε συνεχώς;

«Το 2013 είναι η χρονιά μου!...». Γιατί το πίστευε αυτό δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Και τελικά ήταν η χρονιά του... Οταν μου διάβαζε τους στίχους που έγραφε, έβλεπα ότι αυτό το παιδί πονάει.

Τον είχαμε ρωτήσει πολλές φορές αν γι' αυτό τον πόνο φταίμε και μας είχε απαντήσει «αν δεν με είχατε μάθει να αγαπάω, υπήρχε περίπτωση να μπορώ να αντιμετωπίσω αυτό που γίνεται γύρω μου;». Μόνο εμείς έχουμε βρει πάνω από 90 τραγούδια. Κάποια έχουν και οι φίλοι του.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ
Μας έθαψαν μαζί με τον Παύλο, για μας δεν υπάρχει δικαίωση

Πώς θέλετε να θυμόμαστε τον Παύλο;

Σαν έναν αγωνιστή της ζωής. Χωρίς ρόπαλα. Ο Παύλος δεν ήταν ούτε φασίστας ούτε αντιφασίστας. Ηταν ενεργός πολίτης. Δεν είχε κόμμα. Το κόμμα του ήταν οι φίλοι του και η μουσική του. Ηταν ανένταχτος. Απεχθανόταν τη βία. Στην παρέα του ήταν η σιγουριά τους, η ασφάλειά τους. Ηταν αυτός που γεννούσε συνεχώς ιδέες, καινούργια πράγματα. Ηταν πολύ δημιουργικός. Δεν μπορούσες να τον προλάβεις. Δεν σκεφτόταν ποτέ τα υλικά αγαθά. Ηθελε να μπορεί να ζει ανθρώπινα και να προσφέρει πράγματα για τους άλλους. Επίσης, ήθελε πολύ να καταφέρει να ενώσει τη μουσική χιπ χοπ με το κίνημα του low bap.

Αγαπούσε πολύ και το ρεμπέτικο. Του άρεσε πολύ ο Τσιτσάνης. Ολα του τα χρήματα τα ξόδευε σε βιβλία, CD και δίσκους. Διάβαζε πάρα πολύ. Νύχτες ατέλειωτες καθόταν σε ένα στούντιο και έγραφε μουσική. Δεν ήθελε να βγάλει χρήματα από τη δισκογραφία. Δεν είχε κέρδος απ' όλα αυτά που έκανε. Πολλές φορές δεν μπορούσε να καλύψει και τα έξοδά του.

Το παιδί σας «θυσιάστηκε»;

Το παιδί μας το θυσίασαν. Η ουσία για μας είναι ότι το παιδί μας έφυγε πάρα πολύ άδικα. Είχε πάει να δει σε μια καφετέρια μπάλα και δεν επέστρεψε ποτέ στο σπίτι του. Δεν έγινε καμία συμπλοκή. Τα παιδιά έφυγαν από την καφετέρια και πήραν τον δρόμο της επιστροφής και ο Παύλος δεν ήρθε ποτέ. Πώς να το χωνέψεις αυτό...

Εξι βουλευτές της Χρυσής Αυγής βρίσκονται στη φυλακή. Κάθε μέρα αποκαλύπτονται και νέα στοιχεία για την εγκληματική δράση της οργάνωσης. Ποια είναι η άποψή σας;

Επρεπε να δολοφονηθεί το παιδί μας για να γίνουν όλα αυτά; Είχαν από πριν στοιχεία για να τους βάλουν μέσα. Εδωσαν στη δημοσιότητα και τους διαλόγους και αποδεικνύεται πλέον περίτρανα αυτό που ισχυριζόμασταν από την πρώτη στιγμή. Το ότι έχουμε ένα ξεκάθαρο τοπίο για το τι έγινε εκείνο το βράδυ στο παιδί οφείλεται. Το μόνο που δεν υπολόγισε ήταν το ύπουλο χτύπημα που δέχθηκε.

Ο Παύλος είχε το σθένος ακόμη και την τελευταία στιγμή να δείξει τον δράστη. Ναι, θυσιάστηκε ένας Ελληνας, αλλά δεν μας ρώτησαν αν θέλαμε να τον θυσιάσουμε. Δεν ρώτησαν τον ίδιο. Ολα ήταν προσχεδιασμένα. Ηθελαν έναν Ελληνα και απλά βρέθηκε στον δρόμο τους ο Παύλος. Ενα παιδί που είχε να δώσει τόσο μα τόσο πολλά. Μας πέταξαν στον Καιάδα και το πράγμα τελείωσε. Αυτή είναι η ζωή μας από 'δώ και πέρα. Μας έχουν θάψει μαζί του και απλά εμείς αναπνέουμε. Για μας δεν υπάρχει δικαίωση...

Πολλοί προσπάθησαν να εξισώσουν τις δολοφονίες των δύο μελών της ΧΑ με τη δολοφονία του Παύλου. Ποια είναι η δική σας άποψη;

Ο πατέρας του Φουντούλη μάς πήρε τηλέφωνο για να μας πει ότι ήθελε να οργανώσει μια πανελλαδική αιμοδοσία στη μνήμη των τριών παιδιών. Του εξηγήσαμε ότι δεν καταλαβαίναμε τους λόγους γιατί έπρεπε να συμμετάσχουμε σε κάτι τέτοιο. Το επιχείρημά του ήταν ότι δολοφονήθηκαν άλλα δύο παιδιά, αλλά εδώ υπάρχει μια διαφορά.

Το μόνο που μας ενώνει είναι ο πόνος. Οι διαφορές των παιδιών όμως είναι μεγάλες, τεράστιες. Τα παιδιά τους είχαν περιθώριο 50 μέρες, μετά τη δολοφονία του Παύλου, να φύγουν. Γνώριζαν τι είχε γίνει με τον Παύλο. Το δικό μας παιδί δεν είχε αυτή την ευκαιρία. Τα δικά τους παιδιά δολοφονήθηκαν έξω από ένα γραφείο, το οποίο ανήκει στη Χρυσή Αυγή, και το φρουρούσαν. Ο γιος μας πήγε να δει μπάλα και δεν γύρισε ποτέ στο σπίτι.

Τι θα θέλατε να πείτε στα νέα παιδιά; Ποιο μήνυμα θέλετε να τους στείλετε;

Να σκεφτούν λίγο παραπάνω και οι γονείς να βρίσκονται κοντά τους. Να μάθουν τα παιδιά τους να αγαπάνε. Αν τους το μάθουν αυτό, δεν πρόκειται να έχουν δολοφονικές τάσεις. Και το άδικο που συμβαίνει σ' αυτήν τη ζωή δεν λύνεται με δολοφονίες. Αν γίνουν σκεπτόμενοι άνθρωποι, θα μάθουν και να ζουν.

Τελικά, η Ελλάδα είναι μια χώρα που «πληγώνει»;

Που την πληγώνουν και που την αναγκάζουν να δολοφονεί τα παιδιά της. Η χώρα αυτή έχει ανάγκη από νεκρούς ήρωες. Δεν τους θέλει ζωντανούς. Δεν μας ενδιαφέρει αν κάποιοι πιστεύουν ότι ο Παύλος είναι ήρωας. Θα μπορούσαν να είχαν αφήσει τον Παύλο να ζήσει και να δημιουργήσει γι' αυτήν τη χώρα. Ήρωες της καθημερινότητας είναι ο καθένας από μας.
Πηγή