5/4/2018
Tης Anne-Sylvaine Chassany
Γιατί ο Γάλλος πρόεδρος ανέλαβε το πιο δύσκολο στοίχημα με τη μεταρρύθμιση της γαλλικής ΔΕΚΟ. Τα αιωνόβια προνόμια των εργαζομένων και ο κίνδυνος εκτροχιασμού του μεταρρυθμιστικού προγράμματος.
Η πικρή αντιπαράθεση μεταξύ του Εμανουέλ Μακρόν και των εργαζομένων στους σιδηρόδρομους αναφορικά με τα σχέδια του γαλλικού δημοσίου για την αναμόρφωση του κρατικού φορέα εκμετάλλευσης του σιδηροδρόμου αφορά περισσότερο συμβολισμούς παρά την ουσία και για τις δύο πλευρές. Αυτό τη μετατρέπει στο πλέον επικίνδυνο στοίχημα έως τώρα, ένα στοίχημα που θα μπορούσε να οδηγήσει σε εκτροχιασμό πολύ σημαντικότερων οικονομικών μεταρρυθμίσεων.
Στο επίκεντρο της σύγκρουσης -και με κίνδυνο για τρίμηνες κυλιόμενες απεργίες που θα προκαλέσουν ταλαιπωρία σε εκατομμύρια Γάλλους- βρίσκεται η επιθυμία Μακρόν να τερματίσει τους γενναιόδωρους όρους απασχόλησης που εξασφάλισαν οι σιδηροδρομικοί εδώ και πάνω από έναν αιώνα.
Για τον Μακρόν, το ειδικό καθεστώς -που προσφέρει απασχόληση εφ' όρου ζωής, δωρεάν σιδηροδρομικά εισιτήρια, αυτόματες προαγωγές και πρόωρες συνταξιοδοτήσεις- είναι η επιτομή των «προνομίων» που συσσώρευσαν προστατευόμενοι «insiders» στη γαλλική οικονομία, περιορίζοντας την ανταγωνιστικότητά της.
Σίγουρα ο τερματισμός του ειδικού καθεστώτος δεν είναι ο μοναδικός σκοπός της μεταρρύθμισης. Είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου για να βοηθηθεί η SNCF, διαχειρίστρια των τρένων υψηλών ταχυτήτων TGV, να είναι ανταγωνιστική απέναντι στους νεοεισερχόμενους, όταν λήξει το μονοπώλιο το 2020, βάσει του χρονοδιαγράμματος που απαιτούν οι ευρωπαϊκοί κανόνες. Ένα πολύ πιο καυτό θέμα είναι το βάρος του χρέους, ύψους 46 δις ευρώ, που συσσωρεύθηκε μετά από χρόνια λανθασμένων επενδυτικών αποφάσεων που έλαβε η διοίκηση υπό την επίβλεψη του κράτους.
Η επίθεση Μακρόν στα ειδικά προνόμια κάθε άλλο παρά σκληρή είναι: μόνο οι νέοι εργαζόμενοι θα προσληφθούν με τα κλασικά συμβόλαια εργασίας, ενώ 130.000 σιδηροδρομικοί θα διατηρήσουν τα υφιστάμενα προνόμιά τους. Είναι ο τρόπος που εφαρμόστηκαν οι μεταρρυθμίσεις σε άλλες κρατικές ελεγχόμενες εταιρείες, όπως η διαχειρίστρια δικτύου κινητής τηλεφωνίας Orange.
Η κίνηση όμως είναι πολιτικά φορτισμένη και θα καθορίσει την προεδρία Μακρόν. Μια νίκη θα σταθεροποιήσει τη φήμη του ως αμείλικτου μεταρρυθμιστή που επιτέθηκε σε κατεστημένα συμφέροντα απέναντι στα οποία άλλοι έκαναν πίσω. Οι μαζικές διαδηλώσεις το 1995 μετέτρεψαν τον Αλεν Ζιπέ στον πιο οδυνηρό πρωθυπουργό της Γαλλίας, για την αποτυχημένη προσπάθεια να διορθώσει το συνταξιοδοτικό σύστημα των σιδηροδρομικών. Μια ήττα θα μπορούσε να σταματήσει τη μεταρρυθμιστική δυναμική του Εμ. Μακρόν.
«Είναι αποφασιστική στιγμή για την προεδρία Μακρόν», λέει ο Τζ. Φουρκέ, πολιτικός αναλυτής στη δημοσκοπική εταιρεία Ifop. «Με το πέρασμα των χρόνων η SNCF έγινε ένα ανέγγιχτο ‘οχυρό’ των συνδικάτων και μετατράπηκε σε σύμβολο ενός συγκεκριμένου μεταπολεμικού κοινωνικού μοντέλου».
Τα συνδικάτα επίσης δεν «αντέχουν» να χάσουν τη μάχη, ειδικά το σκληροπυρηνικό CGT. Το συνδικάτο είναι το μεγαλύτερο στη SNCF, αλλά στον ιδιωτικό τομέα η επιρροή του έχει ελαττωθεί και το περισσότερο μετριοπαθές CFDT έχει κερδίσει τις περισσότερες έδρες στα εργατικά συνδικάτα. Όσο για τους σιδηροδρομικούς, υπερασπίζονται έναν τρόπο ζωής και ένα συγκεκριμένο όραμα για τη δημόσια υπηρεσία.
Οι σύμμαχοί του φοβούνται ότι αν ο πρόεδρος δώσει κάποια ένδειξη υπαναχώρησης θα κινητοποιήσει αντίδραση των συνδικάτων, κάτι που δεν έγινε στη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας την περασμένη χρονιά. Θα μπορούσε να αποδυναμώσει την εξουσία της κυβέρνησης καθώς προωθεί άλλες μεταρρυθμίσεις, περιλαμβανομένης μιας επίμαχης αναθεώρησης της ασφάλισης ανέργων στη Γαλλία και των 27 διαφορετικών συνταξιοδοτικών συστημάτων της χώρας.
Η κυβέρνηση εγκατέλειψε σχέδια να χρησιμοποιήσει τα λεγόμενα «διατάγματα», ένα συνταγματικό εργαλείο που επιτρέπει να περιορίσει την κοινοβουλευτική συζήτηση στη νομοθέτηση μεταρρυθμίσεων. Αλλά αυτή η παραχώρηση είναι μικρή, καθώς ο Μακρόν έχει μεγάλη πλειοψηφία στην κάτω Βουλή, που έχει τον τελικό λόγο στους νόμους.
Από την άλλη πλευρά, η γαλλική κοινή γνώμη έχει μετακινηθεί από το 1995, σημειώνει ο κος Φουρκέ. «Τότε, το SNCF αντιμετωπιζόταν ως εθνικός θησαυρός που λειτουργούσε καλά. Τώρα, οι μετακινούμενοι βλέπουν ότι η κρατική ιδιοκτησία δεν εξισώνεται με την καλή ποιότητα υπηρεσιών», δηλώνει. «Μετά από μια δεκαετή οικονομική κρίση υπάρχει επίσης λιγότερη συμπάθεια για τους σιδηροδρομικούς».
Αυτός είναι ο λόγος που ο Εμ. Μακρόν δεν δείχνει σημάδια ότι «μαλακώνει». Όταν ο πρόεδρος πέρασε δίπλα από ένα πλήθος που τον χειροκροτούσε στο παραθεριστικό παραθαλάσσιο θέρετρο του Le Touquet, όπου πέρασε το διήμερο του Πάσχα, ένας περαστικός τον κάλεσε να «μην υποχωρήσει μπροστά στη SNCF».
«Μην ανησυχείς», φώναξε χαρούμενος ο Εμ. Μακρόν καθώς επιτάχυνε το αυτοκίνητό του.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου