Κόντρα Βερολίνου - Κομισιόν: Οι πραγματικές αιτίες

11/7/2013

Η ΕΕ έχει ήδη συμφωνήσει στους όρους στις τραπεζικές εκκαθαρίσεις και στο bail in. Η κόντρα αφορά την εφαρμογή της συμφωνίας σε μία τραπεζική ενοποίηση που δεν υπάρχει. Γιατί αντιδρά το Βερολίνο. Ποιες οι επιπτώσεις για την Deutsche Bank και την Commerzbank.

Όποιος πληρώνει τα βιολιά διαλέγει και το τραγούδι. Στην Ευρώπη όμως ο βιολιτζής είναι αυθάδης και διαλέγει μόνος του ολόκληρη λίστα τραγουδιών. Η Γερμανία (που πληρώνει) έχει δυσαρεστηθεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (τον βιολιτζή) για το ποιος θα αποφασίσει πότε και πώς θα αντιμετωπίζονται οι χρεοκοπημένες τράπεζες. Για να χρησιμοποιήσουμε την τραπεζική αργκώ… για το πώς θα εκκαθαρίζονται οι τράπεζες.

Ας δούμε πρώτα τα δεδομένα. Πριν από δύο εβδομάδες, οι υπουργοί Οικονομικών της Ε.Ε. συμφώνησαν τις γενικές παραμέτρους για το πώς θα εκκαθαρίζονται οι χρεοκοπημένες τράπεζες και ποια θα είναι τα περιθώρια δράσης των εθνικών αρχών σχετικά με το ποιοι πιστωτές θα υπόκεινται σε bail in και ποιοι θα διασώζονται. Η τελευταία διαμάχη αφορά τον τρόπο εφαρμογής αυτής της συμφωνίας στις χώρες που εντάσσονται στη θεωρητική τραπεζική ενοποίηση. Η Επιτροπή προτείνει να έχει εκείνη τον τελευταίο λόγο.

Ίσως δικαίως. Οι εκκαθαρίσεις θα χρηματοδοτηθούν από ένα ταμείο 60 – 70 δισ. ευρώ, που θα δημιουργηθεί από συνεισφορές των τραπεζών. Οι τράπεζες που βασίζονται περισσότερο σε καταθέσεις θα συνεισφέρουν λιγότερο σε αυτό το ταμείο. Όσες τράπεζες έχουν περισσότερες ριψοκίνδυνες δραστηριότητες θα πληρώνουν περισσότερο. Οι γερμανικές τράπεζες λοιπόν -και κυρίως η Deutsche Bank και η Commerzbank- χάνουν και στα δύο σημεία.

Η πρώτη χρηματοδοτεί το 28% του ισολογισμού της με καταθέσεις και η δεύτερη το 36%. Ποσοστά πολύ χαμηλότερα από όσα ισχύουν για τις τράπεζες του ευρωπαϊκού Νότου. Η Santander, η BBVA και η Unicredit επί παραδείγματι χρηματοδοτούν ποσοστό μεγαλύτερο του 50% του ισολογισμού τους μέσω των καταθέσεων. Κατά συνέπεια, θα συνεισφέρουν λιγότερο σε αυτό το ταμείο. Ο υψηλότερος εκτιμώμενος κίνδυνος της επενδυτικής τραπεζικής μπορεί επίσης να αυξήσει τις γερμανικές συνεισφορές.

Έτσι, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μπορεί τελικά να αποφασίζει πόσο μπορούν τα γερμανικά κεφάλαια να στηρίζουν τις γερμανικές τράπεζες.

Για να έχει, όμως, οποιοδήποτε νόημα η τραπεζική ενοποίηση, οι εθνικές αρχές θα πρέπει να είναι διατεθειμένες να παραδώσουν τον έλεγχο στους κεντρικούς θεσμούς. Μία τραπεζική ένωση… με μισή καρδιά απλώς θα προσθέσει νέα επίπεδα γραφειοκρατίας και δεν θα παρέχει υγιή βάση στο τραπεζικό σύστημα. Ήρθε η ώρα για τη Γερμανία να αποφασίσει πόσο πραγματικά δεσμευμένη είναι.

Πηγή