Προπαγάνδα του Spiegel: Πελατειακές σχέσεις και λαϊκισμός κατέστρεψαν την Ελλάδα

27/10/2013

Η οικονομική ύφεση πλήττει ιδιαίτερα την μεσαία τάξη στην Ελλάδα υποστηρίζεται σε έρευνα που δημοσιεύει η ηλεκτρονική έκδοση του Spiegel Online .

Στην έρευνα που έκαναν η Φραγκίσκα Μεγαλούδη και ο Στέλιος Παπαρδέλας αναφέρονται μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:

«Ηράκλειο 2013. Ο Γιώργος Κουτσογιάννης δεν έχει χρόνο για πολιτική. Είναι πολύ απασχολημένος προσπαθώντας να σώσει την οικογενειακή του επιχείρηση. Το εμπορικό του κατάστημα βρίσκεται σε μια από τις παλαιότερες οδούς του Ηρακλείου, πρωτεύουσα της Κρήτης. Άδεια μαγαζιά και άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή δεν είναι πλέον σπάνιο φαινόμενο για τον δημοφιλή τουριστικό προορισμό. Και ο σαραντατριάχρονος πρέπει να δώσει τη δική του μάχη για να μην χρεοκοπήσει η επιχείρηση που κληρονόμησε από τον πατέρα του.

«Το πραγματικό πρόβλημα ξεκίνησε το 2010», διηγείται ο Κουτσογιάννης. «Τότε ο τζίρος μειώθηκε κατά 90%. Σε ένα καλό μήνα το μαγαζί αποφέρει 500 ευρώ, ενώ έχει πάγια μηνιαία έξοδα 1300 ευρώ. Δεν έχω τη δυνατότητα πια να πληρώνω τις εισφορές στο ασφαλιστικό μου ταμείο και δεν τις πληρώνω». Με τη γυναίκα του και τα τρία του παιδιά μετακόμισαν στο σπίτι της μητέρας του, ενώ έχουν μειώσει δραστικά τα έξοδα τους. Γάλα αγοράζουν μόνο σε προσφορά και δεν έχουν τη δυνατότητα για κάτι τόσο απλό, όπως ένα παγωτό για τα παιδιά. «Νιώθω», λέει, «σαν να γλίστρησε η ζωή μου μέσα από τα δάχτυλά μου».

Σαν τον Κουτσογιάννη είναι πολλοί, καθώς η οικονομική ύφεση διανύει τον έκτο χρόνο και η κρίση πλήττει τη μεσαία τάξη στην Ελλάδα. Από το 2009, το εισόδημα έχει μειωθεί κατά 30% και ο αριθμός των φτωχών μέσα σε δύο χρόνια, από το 2009 έως το 2011, αυξήθηκε κατά 200,000 αγγίζοντας τα 2,3 εκατομμύρια, σε ένα πληθυσμό δέκα εκατομμυρίων. Το ένα τρίτο των ανθρώπων είναι άνεργοι.

Στην έρευνα τονίζεται πως αν κάποιος στην Ελλάδα θέλει να κατανοήσει τις αιτίες της σημερινής κρίσης, πρέπει να ανατρέξει στη δεκαετία του 70. Το τέλος της επτάχρονης δικτατορίας, τον Ιούλιο του 1974, καταγράφεται ως η πιο σημαντική ημερομηνία στη νεότερη ελληνική ιστορία. Τότε δημιουργήθηκαν νέες πολιτικές ελίτ που διεκδικούσαν σταθερή εκλογική βάση. Το κλειδί γι αυτό ήταν οι πελατειακές σχέσεις και ο λαϊκισμός.

Και συνεχίζει:

«Η πρώτη εκλεγμένη συντηρητική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή κρατικοποίησε τράπεζες, μέσα μεταφοράς και ναυπηγεία. Το αποτέλεσμα ήταν ένας δημόσιος τομέας στον οποίο έβρισκαν θέση οι κομματικοί φίλοι. Ο διάδοχος του Κ. Καραμανλή, ο σοσιαλιστής Ανδρέας Παπανδρέου συνέχισε την πελατειακή πολιτική από το 1981, ενώ παράλληλα είχε υποσχεθεί και ριζικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις.

Οι πολιτικοί μοίραζαν δώρα. «Παράλληλα υπήρχαν ήδη από τις δεκαετίες του εβδομήντα και του ογδόντα πολλά προβλήματα: πληθωρισμός, δύο πετρελαϊκές κρίσεις, αποβιομηχάνιση. Οι οικονομικές ελίτ της χώρας στερέωσαν ένα σύστημα προβληματικό», λέει ο Ευστράτιος Τσοτσορός καθηγητής οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής μεταρρύθμισης στο Πάντειο πανεπιστήμιο. «Και το έκαναν αυτό εις βάρος της ανταγωνιστικότητας για να εξασφαλίσουν το προσωπικό τους όφελος».

Οι Έλληνες έγιναν πλουσιότεροι, αλλά αυτό είχε ελάχιστη σχέση με την αύξηση της παραγωγικότητας».

Όλα αυτά συνέβαιναν πολύ πριν την είσοδο στο ευρώ, που σηματοδοτεί και την υποτιθέμενη πτώση. Όταν εισήχθη το ενιαίο νόμισμα, το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος εκτοξεύτηκαν. Ο δανεισμός στη δεκαετία του ενενήντα αυξήθηκε κατά μέσο όρο 4% του ΑΕΠ φτάνοντας πλέον το 10%. Το ευρώ έφερε την ψευδαίσθηση της ευημερίας, αλλά οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης ήταν στο πλαίσιο των αναποτελεσματικών πολιτικών που εφάρμοσαν οι πολιτικοί στη δεκαετία του εβδομήντα. Παρόλα αυτά η ανάπτυξη στην Ελλάδα είχε θεωρηθεί θετική. «Οι οικονομικές προοπτικές στην Ελλάδα φαίνονται καλές», έγραφαν οι Times το 2007.

Οικονομολόγοι και αναλυτές αισιοδοξούσαν ότι η Ελλάδα θα διατηρήσει τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Μόλις στο τέλος της δεκαετίας του 2000 και όταν ξεκίνησε η κρίση, άρχισε και η κριτική για τον δήθεν πολυτελή τρόπο διαβίωσης των Ελλήνων.

«Ο φόβος και η οργή του κόσμου πηγάζει από το γεγονός ότι οι πολιτικές και οι οικονομικές ελίτ δείχνουν να μην έχουν επηρεαστεί από την κρίση» τονίζεται στην έρευνα.

Πηγή

Ο Spiegel δημοσιεύει αυτά που θέλουν να διαβάσουν οι Γερμανοί αναγνώστες του. Η προπαγάνδα αυτή για το φταίξιμο των Ελλήνων θα έβρισκε πρόσφορο έδαφος και στη χώρα μας το 2010 ή το 2011 αλλά τώρα όχι.
Το 80% του χρέους μας μέχρι να μπούμε στο ευρώ ήταν εσωτερικό και σε δραχμές. Κατά τον Κ. Κόλμερ ήταν ''κρυφό χρέος'' και αν παρέμενε έτσι η Ελλάδα δεν επρόκειτο να χρεοκοπήσει ποτέ. Η Ιαπωνία που έχει δημόσιο χρέος 240% του ΑΕΠ της, έχει 95% εσωτερικό χρέος στο νόμισμα της.()

Η αποβιομηχάνιση της χώρας και η αλλαγή της γεωργικής παραγωγής άρχισαν στη δεκαετία του '80 με τις επιδοτήσεις από την τότε ΕΟΚ. Αυξήθηκε σε μεγάλο βαθμό με τη σύνδεση της Βουλγαρίας με την ΕΕ από το 1996 όταν και άρχισαν να μεταναστεύουν στη γειτονική χώρα οι ελληνικές εταιρείες ΜΕ ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ της ΕΕ. Έτσι από τότε πάνω από 4.000 παραγωγικές εταιρείες πήγαν στη Βουλγαρία μόνον από τη Βόρεια Ελλάδα. (Πηγή)

Τώρα έχουμε την τελειωτική αποβιομηχάνιση της χώρας. Η εσωτερική υποτίμηση που επιβάλλουν στη χώρα μας η Γερμανία και το ΔΝΤ έχει προκαλέσει ύφεση και όσες εταιρείες δεν έκλεισαν (όπως η SATO ΚΑΙ Η neoset) πηγαίνουν στις γειτονικές χώρες κυρίως για να αποφύγουν τη βαριά φορολόγηση. Παράλληλα οι πολυεθνικές εταιρείες ασκούν αθέμιτο ανταγωνισμό φοροδιαφεύγοντας και φοροαποφεύγοντας με ενδοομιλικές συναλλαγές (transfer pricing).(Πηγή)
Έτσι είναι πιο ανταγωνιστικές και ευέλικτες ακόμα και στην περίοδο της ''κρίσης'' που διανύουμε.Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εγγυητές (και όχι δανειστές) του χρέους μας θέλουν να κλείσουν ακόμα και στρατηγικής σημασίας δημόσιες εταιρείες για την άμυνα της χώρας όπως είναι τα Ελληνικά Αμυντικά συστήματα και η ΕΛΒΟ.(Πηγή)

Το κενό από την διάλυση των παραγωγικών εταιρειών στη χώρα μας θα το καλύψουν οι εταιρείες των εγγυητών του χρέους μας. Το κλείσιμο των ελληνικών εταιρειών δεν αποσκοπεί στη μείωση του χρέους (όπως και το 99% των μέτρων που μας επιβάλουν) αλλά στο να δημιουργηθεί μία αγορά των προϊόντων των εταιρειών τους. Για όλα αυτά  η παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας μειώθηκε δραματικά.

1975-1979 ισοζύγιο +0.96
1980-1984 +0.28
1985-1989 - 1.44
1990-1994 -0.94
1995-1999 -2.92
2000-2004 -11.82
2005-2008 -12.15  (Πηγή)

Το εμπορικό ισοζύγιο έγινε πολύ ελλειμματικό μετά τη σύνδεση με σταθερή ισοτιμία ένα προς δύο με το μάρκο, το νόμισμα της Γερμανίας, το 1998. Από το 2002 όμως που μπήκαμε στο ευρώ έγινε τρομακτικά ελλειμματικό γιατί λόγω του ισχυρού νομίσματος, η παραγωγή μας έγινε ακριβή. Έτσι εισάγαμε αυτά που παράγαμε πριν (πχ. γεωργικά προϊόντα) ή σε μεγαλύτερες ποσότητες αυτά που δεν παράγαμε (πχ. αυτοκίνητα). Οι εισαγωγές ήταν περισσότερες από τις εξαγωγές κατά 12% του ΑΕΠ. Τρομακτικό έλλειμμα.  Παράλληλα με τον αθρόο δανεισμό από την ΕΚΤ που μας επιβλήθηκε να κατευθυνθεί στην κατανάλωση, δημιουργήθηκαν οι φούσκες όπως η καταναλωτική και η στεγαστική.

Αυτά τα ελλείμματα του εμπορικού ισοζυγίου το κράτος τα κάλυπτε με δημόσιο δανεισμό. Έτσι το δημόσιο χρέος ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΤΗΚΕ μέσα σε 8 χρόνια με το ευρώ, από το 2002 ως το 2009. (Πηγή)
Το χρέος των πολιτών από μηδενικό πριν, με το ευρώ ξεπέρασε το ΑΕΠ του 2009 (περίπου 250 δις ευρώ). Αν υπολογίσουμε το χρέος των ασφαλιστικών ταμείων, το χρέος των τραπεζών και των εταιρειών,, το συνολικό χρέος της Ελλάδας ήταν πάνω από ένα τρις ευρώ. Δημοσιονομικός εφιάλτης.

Αυτό που γίνεται όμως στη χώρα μας δεν έχει αιτία το χρέος. κόμα και ,ηδέν αν ήταν, θα έπρεπε να μειώνουμε τους μισθούς. Αυτό είπε και ο Στρος Καν το 2010 όταν ήταν στο ΔΝΤ:

''Ακόμα και αν εξαφανίζατε το χρέος με κάποιο μαγικό ραβδί, παραμένει το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας - 20 έως 25% έλλειψη ανταγωνιστικότητας.
Πρέπει να λυθεί. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτό μπορεί να γίνει με την υποτίμηση νομίσματος. Το δύσκολο πράγμα είναι ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να το κάνει, αφού έχει το ευρώ. Ότι η Ελλάδα ανήκει στην Ευρωζώνη είχε τεράστια οφέλη, αλλά και κάποια μειονεκτήματα. Και ένα από αυτά τα μειονεκτήματα είναι ότι δεν είναι δυνατόν να κάνετε (διορθωτική) ρύθμιση μέσω υποτίμησης.
Γι' αυτό είναι τόσο δύσκολο. Γι' αυτό είχατε αυτή την περικοπή στους μισθούς, είναι ανάγκη να γίνετε πιο ανταγωνιστικοί.'' (Πηγή)

Έτσι, ακόμα και αν το χρέος μας ήταν μηδέν,  θα είχαμε τα ίδια αποτελέσματα γιατί το κράτος θα αύξανε πάλι την φορολογία και θα έβαζε χαράτσια για να καλύψει τα μειωμένα έσοδα λόγω του ότι θα εισέπραττε λιγότερους φόρους. Η φορολογία αυτή θα αύξανε την ύφεση και την ανεργία με αποτέλεσμα το κράτος να εισπέπρατε λιγότερους φόρους, να έβαζε κι άλλους για να καλύψει τα μειωμένα έσοδα κοκ. Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος της ύφεσης ή το λεγόμενο ''φονικό σπιράλ''.

Οι αρθρογράφοι αποδίδουν ψευδώς και χωρίς κανένα μακροοικονομικό επιχείρημα την αιτία όσων έγιναν με το ευρώ σ' αυτά που έγιναν στην Ελλάδα από την δεκαετία του '70 ανί του σωστού που είναι ότι φταίει η μείωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας λόγω του ευρώ και οι ''φούσκες'' που δημιουργήθηκαν με τον δανεισμό από την ΕΚΤ.

Συγχρόνως φταίει και η πολιτική της Γερμανίας που έκανε εσωτερικήξ υποτίμηση με ''πάγωμα'' των μισθών για μία δεκαετία πριν μπει στο ευρώ. Έτσι προσανατόλισε την οικονομία της στο να έχει εξαγωγικό χαρακτήρα και στα χρόνια του ευρώ διπλασιάστηκαν οι εξαγωγές της από τα 500 δις στο ένα τρις ευρώ. (Πηγή)
Δεδομένου ότι η ευρωζώνη είναι ''οικονομία μηδενικού αθροίσματος'', οι εξαγωγές και το πλεόνασμα το ενός είναι εισαγωγές και ελλείμματα των άλλων. Μ' αυτόν τον τρόπο η Γερμανία γνώρισε στα χρόνια του ευρώ μεγάλη αύξηση της παραγωγής της χωρίς όμως αυτό να έχει αντίκρυσμα στους μισθούς των Γερμανών εργαζομένων. Μ' αυτά και μ' αυτά η Γερμανία αύξανε τα εμπορικά  και δημοσιονομικά πλεονάσματα της (Πηγή) και οι άλλες χώρες τα εμπορικά και δημοσιονομικά ελλείμματα τους.