Από 24,5 στα 15,9 δις το κόστος της μισθοδοσίας

16/11/2013

913.000 οι δημόσιοι υπάλληλοι το 2009, σήμερα 700.000

Κατά 8,6 δισ. ευρώ μειώθηκαν την τετραετία 2009-2013 οι δαπάνες για τη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων, κάτι το οποίο αποτελεί έναν από τους βασικούς λόγους του συμμαζέματος του Δημοσίου αλλά και της επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος, όπως τόνισε χθες στη Βουλή ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυρ. Μητσοτάκης.

Απαντώντας σε σχετική ερώτηση του «γαλάζιου» βουλευτή Δ. Σταμενίτη, ο υπουργός παρέθεσε τα σχετικά στοιχεία και, ειδικότερα, το 2009 είχαμε 913.000 δημοσίους υπαλλήλους από τους οποίους οι σχεδόν 700.000 ήταν μόνιμοι και το κόστος ανερχόταν στα 24,5 δισ. ευρώ.

Αντίστοιχα σήμερα ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων είναι 700.000, με τους μόνιμους να είναι λίγο παραπάνω από 600.000 και το κόστος να έχει πέσει στα 15,9 δισ. ευρώ. «Ενας από τους λόγους που πετύχαμε πρωτογενές πλεόνασμα είναι ότι μαζεύτηκε το μέγεθος του κράτους», τόνισε ο υπουργός.

Στην ερώτηση, δε, αν αυτό το μάζεμα του κράτους είχε επίπτωση στην ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών, ο κ. Μητσοτάκης απάντησε: «Και ναι και όχι. Ενα παράδειγμα είναι οι ΔΟΥ. Το υπουργείο Οικονομικών ξεκίνησε και υλοποίησε μια πολιτική συρρίκνωσης των ΔΟΥ έτσι ώστε αυτές να καταστούν μεγάλες, πιο αποτελεσματικές και έως έναν βαθμό πιο απρόσωπες, ωστόσο λογικά η εξυπηρέτηση είναι πιο δύσκολη».

Και αναρωτήθηκε: «Τι προτιμούμε; Τρία ή τέσσερα νοσοκομεία τα οποία λειτουργούν πλημμελώς μέσα σε ακτίνα 50 χιλιομέτρων ή ένα νοσοκομείο ενισχυμένο το οποίο θα μπορεί να παρέχει ποιοτική δευτεροβάθμια περίθαλψη; Αυτά είναι τα πραγματικά ερωτήματα που προσπαθούμε να απαντήσουμε και σε αυτήν την κατεύθυνση κινούμαστε καθημερινά».

Πηγή

Είναι ένας από τους λόγους που υπάρχει η ύφεση της οικονομίας. Οι απολύσεις στον δημόσιο τομέα και η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος είναι καταστροφικές για μία χώρα που βρίσκεται σε περίοδο ύφεσης.

Οι ΗΠΑ το 1929 εφάρμοσαν το πρόγραμμα New Deal για να ξεπεράσουν τη Μεγάλη Ύφεση. Σύμφωνα μ' αυτό προσλάμβαναν αντί να απολύουν στον δημόσιο τομέα. Το κράτος έγινε εργοδότης για να μειωθεί η ανεργία και να ξεκινήσει η ανάπτυξη της οικονομίας:

''Το Levy Economics Institute είναι ένθερμος υποστηρικτής της ιδέας του «εργοδότη της έσχατης προσφυγής», στην οποία έχουν καταφύγει πολλές χώρες σε περιόδους σοβαρής οικονομικής κρίσης.
Ο «εργοδότης της έσχατης προσφυγής» είναι ανάθεμα γι΄ αυτούς που είναι πεπεισμένοι για τον περιορισμό του μεγέθους του κρατικού τομέα. Αλλά οι αγορές, όπως έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν οι οικονομολόγοι, δεν μας προσφέρουν τα βέλτιστα αποτελέσματα. Ο ιδιωτικός τομέας δεν θα επεκταθεί εκτός και αν υπάρχει εμπιστοσύνη για το μέλλον.
Σε περιπτώσεις όπου συρρικνώνεται η οικονομική δραστηριότητα, μόνο το κράτος, διαχωρισμένο από εκτιμήσεις «κέρδους», μπορεί να δημιουργήσει μια αγορά, συμπεριλαμβανομένων της αγοράς εργασίας, για τα αγαθά και τις υπηρεσίες που ο ιδιωτικός τομέας δεν ενδιαφέρεται να συμμετάσχει - δηλαδή μικρά έργα υποδομών, καθαρισμό του περιβάλλοντος, συντήρηση πάρκων και πάρα πολλά άλλα τέτοια έργα. Το πρόγραμμα του «εργοδότη της έσχατης προσφυγής» ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος του προγράμματος του New Deal που εμπνεύστηκε η κυβέρνηση Ρούσβελτ κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης.
Παρόμοια προγράμματα υπάρχουν σήμερα στη Χιλή, στη Νότια Κορέα και σε πολλά άλλα μέρη. Η Ελλάδα θα μπορούσε να επωφεληθεί σε αφάνταστα μεγάλο βαθμό από την ενεργοποίηση αυτού του προγράμματος.'' (Πηγή)