Ινστιτούτο Levy: Το κράτος να γίνει "εργοδότης τελευταίας προσφυγής"

16/10/2013

Η Ράνια Αντωνοπούλου προτείνει τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης από το Κράτος για να σταματήσει η κατάρρευση της απασχόλησης

Σχέδιο για δημιουργία θέσεων εργασίας με συμμετοχή του Κράτους σε ρόλο "εργοδότη τελευταίας προσφυγής" προτείνει το ινστιτούτο Levy για την Ελλάδα, στο πλαίσιο του εναλλακτικού οικονομικού σχεδίου για τη χώρα, το οποίο επεξεργάζεται για λογαριασμό του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ.

Η  πρόταση, την οποία έχει αναπτύξει η ερευνήτρια του Ινστιτούτου, καθηγήτρια Ράνια Αντωνοπούλου, προβλέπει τη δημιουργία θέσεων εργασίας από το Κράτος, βασίζεται σε ιδέα του οικονομολόγου Hyman Minsky και έχει εφαρμοστεί με επιτυχία σε άλλες χώρες, όπως η Αυστραλία και η Σουηδία. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με την κυρία Ράνια Αντωνοπούλου οι θέσεις εργασίας θα πρέπει να εστιάσουν σε παροχή κοινωφελών υπηρεσιών και να αφορούν θέσεις εργασίας με όλα τα νόμιμα δικαιώματα. Ο όρος δηλώνει ότι σε περιπτώσεις μεγάλης ανεργίας, το Κράτος θα πρέπει να λειτουργεί ως ύστατο καταφύγιο για τη δημιουργία απασχόλησης, κατ' αναλογία με το ρόλο του "δανειστή τελευταίας προσφυγής" που αναλαμβάνουν οι κεντρικές τράπεζες για χορηγήσουν ρευστότητα.

Το Ινστιτούτο Levy είναι ένα από τα πιο έγκυρα και προοδευτικά think tank των ΗΠΑ, ιδιαίτερα υψηλού κύρους, ασχολείται επισταμένως με την κρίση στην ευρωζώνη και ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Έχει αναπτύξει μάλιστα και ελληνικές σελίδες στο site του. Η πρόταση για τον εργοδότη τελευταίας προσφυγής βασίζεται σε ένα ευρύτερο εναλλακτικό σχέδιο για την εφαρμογή "σχεδίου Μάρσαλ" στην Ελλάδα, το οποίο θεωρείται απαραίτητο για να ανασχεθεί η καταστροφή της οικονομίας και της κοινωνίας.

Σύμφωνα με την μακροοικονομική ανάλυση των ερευνητών του Levy, προβλέπεται εκτόξευση της ανεργίας στο 34% το 2016 αν συνεχιστεί η ίδια μνημονιακή πολιτική. Η μελέτη αντιπροτείνει αύξηση των κρατικών δαπανών αντί για συνεχή μείωσή τους, ώστε να παίξουν σταθεροποιητικό ρόλο στην περίοδο της κρίσης.

Κίνδυνος για ανεργία 34%

«Είναι απαραίτητο  να εφαρμοστεί άμεσα μια αναπτυξιακή πολιτική με βασικό άξονα ένα πρόγραμμα δημοσίων δαπανών, ένα σχέδιο Μάρσαλ προσαρμοσμένο στις σημερινές συνθήκες στην Ελλάδα. Τότε μόνο θα βγούμε από την κρίση με γρηγορότερο ρυθμό. Να κάνουμε το αντίθετο από αυτό που προτείνει η Τρόικα και εφαρμόζει το υπουργείο οικονομικών», υποστηρίζει η κ. Αντωνοπούλου, η οποία είναι και σύμβουλος του ΟΗΕ σε θέματα απασχόλησης, σε συνέντευξή της στην εφημερίδα "Εποχή" , ρίχνοντας το μπαλάκι στην κυβέρνηση αφού λεφτά βρίσκονται, όπως προσθέτει, όταν υπάρχει  πολιτική βούληση.

Το σχέδιο Μάρσαλ που στηρίζεται στην ενίσχυση της απασχόλησης από το κράτος που θα παίξει το ρόλο του «εργοδότη ύστατης προσφυγής» θα παρουσιαστεί στο διεθνές συνέδριο που οργανώνει το Ινστιτούτο Λεβί στο Μέγαρο Μουσικής στην Αθήνα στις 8-9 Νοεμβρίου με θέμα «Η κρίση στην ευρωζώνη και την Ελλάδα και η εμπειρία με τις πολιτικές λιτότητας».

Το σχέδιο Μάρσαλ απαιτεί κονδύλια  ύψους 30 δισ. συνολικά ξεκινώντας από σήμερα έως και το τέλος του 2016, με κατανομή 2 δις ανά τρίμηνο. Στην ερώτηση που θα βρεθεί αυτό το μεγάλο κονδύλι η κ. Αντωνοπούλου  προτείνει πέντε πηγές χρηματοδότησης με πρώτη στη λίστα την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.

«Αν αναλογιστούμε – επισημαίνει η κυρία Αντωνοπούλου- τα ποσά που έχουμε δανειστεί με τα δύο Μνημόνια από την Τρόικα για ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών και για τις ανάγκες των κρατικών χρεολυσίων ,νομίζω ότι γίνεται ξεκάθαρο ότι είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης και ιδεολογικής κατεύθυνσης».

Το σχέδιο χρηματοδότησης του «εργοδότη ύστατης προσφυγής» προβλέπει τη δημιουργία ενός Εθνικού Ταμείου Κοινωνικής Απασχόλησης στο οποίο μπορούν να εισρέουν πόροι από:
α) Την αναδιάρθρωση των κονδυλίων του ΕΣΠΑ
β) Κεφάλαια από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων
γ) Τη μείωση των δανειακών υποχρεώσεων της Ελλάδας ώστε να δημιουργηθεί πλεόνασμα ρευστότητας, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ύστερα από διαπραγματεύσεις για τη χρηματοδότηση κοινωνικής- κοινωφελούς εργασίας.
δ) Την άμεση εγκαθίδρυση του «Ευρωπαϊκού Ταμείου κατά της Ανεργίας»  το οποίο να συνεισφέρει κάποιο ποσοστό σε ένα αντίστοιχο φορέα στην Ελλάδα.
ε) Την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής . Ένα μέρος από τα έσοδα θα μπορούσαν να στηρίξουν το Εθνικό Ταμείο Κοινωνικής Απασχόλησης.

Ο εργοδότης ύστατης προσφυγής

Ο όρος  «εργοδότης ύστατης προσφυγής» (employer of last resort/ELR) επινοήθηκε από τον Hyman Minsky, που είναι πιο γνωστός για την ανάλυση της χρηματοπιστωτικής αστά­θειας του καπιταλισμού. Σύμφωνα με τον Μίνσκυ, το κράτος υποχρεούται να παρέχει «εγ­γύηση εργασίας» για όλους και όλες που είναι ικανοί και θέλουν, αλλά δεν μπορούν να βρουν δουλειά , σε περιόδους οικονομικής συρρίκνωσης . Το κράτος  που  μπορεί να αποσυνδέσει την προσφορά απασχόλησης από την κερδοφορία  πρέπει να είναι ο εργοδότης ύστατης προσφυγής. 

«Η υλοποίηση της προτεινόμενης πολιτικής του κράτους σαν «εργοδότη ύστατης προσφυ­γής» και στην Ελλάδα – τονίζει η κ. Αντωνοπούλου - προϋποθέτει την ουσιαστική υπέρβαση του πολιτικού συστήματος από τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες ιδέες και πρακτικές. Δεν είναι δυνατόν να διαλύουν την οικονομία, να εφαρμόζουν πολιτικές που φέρνουν ανεργία, και από την άλλη να τρέχουν «προγράμματα» και ανακοινώσεις περί «κοινωφελούς εργα­σίας» για 10.000 θέσεις εδώ και 5.000 εκεί κλπ. Αυτά όλα είναι και πρόχειρα στημένα και ευκαιριακά μικρό-«projects» για να κλείνουν το στόμα όποιων κατηγορούν την κυβέρνηση ότι κλείνει τα μάτια στην καταστροφή που φέρνουν οι μνημονιακές πολιτικές».

Όπως εξηγεί η κυρία Αντωνοπούλου, το ίδιο σχέδιο έχει ε­φαρ­μο­στεί -για πα­ρά­δειγ­μα- στην Σουη­δία και την Αυ­στρα­λία για πολ­λά χρό­νια και η α­νερ­γία εί­χε πέ­σει στο 2%. Η Χι­λή έ­χει χρη­σι­μο­ποιή­σει την ί­δια ι­δέα με έ­να πρω­το­πο­ρια­κό τρό­πο. Όταν η α­νερ­γία αυ­ξά­νε­ται πά­νω α­πό τον μέ­σο ό­ρο τον προ­η­γού­με­νων 3 μη­νών, η πο­λι­τι­κή αυ­τή ε­νερ­γο­ποιεί­ται αυ­τό­μα­τα, δί­χως την έ­γκρι­ση του κοι­νο­βου­λίου.
"Η α­πά­ντη­ση μου στο πώς θα λει­τουρ­γή­σει, εί­ναι ό­τι σαν ερ­γα­σια­κή σχέ­ση πρέ­πει να τη­ρεί ό­λες τις νό­μι­μες συν­θή­κες ερ­γα­σίας. Η δια­φο­ρά εί­ναι ό­τι το α­ντι­κεί­με­νο ερ­γα­σίας εί­ναι η πα­ρα­γω­γή α­γα­θών και υ­πη­ρε­σιών που έ­χουν κοι­νω­φε­λή χα­ρα­κτή­ρα". Η καθηγήτρια αναφέρει επίσης ότι  "τα μέ­τρα για την α­γο­ρά ερ­γα­σίας που προ­τεί­νο­νται μέ­σα α­πό την Ευ­ρω­παϊκή Στρα­τη­γι­κή για την Απα­σχό­λη­ση, εί­ναι πε­ριο­ρι­σμέ­να και ά­στο­χα, για την Ελλά­δα του­λά­χι­στον, ε­πει­δή έ­χουν σχε­δια­στεί με στό­χο να εν­θαρ­ρύ­νουν τους αν­θρώ­πους να αυ­ξή­σουν την α­πα­σχο­λη­σι­μό­τη­τά τους και να γί­νουν ε­πι­χει­ρη­μα­τίες. Την ώ­ρα που ο ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κός το­μέ­ας πα­ρα­παίει και με δε­δο­μέ­νο ό­τι βρι­σκό­μα­στε σε βα­θειά ύ­φε­ση οι πα­ρεμ­βά­σεις στην α­γο­ρά ερ­γα­σίας πρέ­πει να προ­σαρ­μο­στούν. Το πρό­βλη­μα δεν έ­γκει­ται στην α­πα­σχο­λη­σι­μό­τη­τα, αλ­λά στην έλ­λει­ψη καταναλωτικής ζή­τη­σης, και συνεπώς στην έλ­λει­ψη προ­σφο­ράς α­πα­σχό­λη­σης. Η ΕΕ χρειά­ζε­ται να α­να­λά­βει τις ευ­θύ­νες της και να ε­μπλα­κεί σε σο­βα­ρές σκέ­ψεις α­να­φο­ρι­κά με ποιες πο­λι­τι­κές λει­τουρ­γούν α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά και ποιες ό­χι, πέ­ρα α­πό τις προ­τά­σεις του σχε­δίου Μπα­ρό­ζο, στις πα­ρού­σες συν­θή­κες. Ο ερ­γο­δό­της της ύ­στα­της προ­σφυ­γής εί­ναι το κα­ταλ­λη­λό­τε­ρο ερ­γα­λείο για χώ­ρες που α­ντι­με­τω­πί­ζουν υ­ψη­λά πο­σο­στά α­νερ­γίας, ό­πως ο ευ­ρω­παϊκός Νό­τος".

Πηγή

Τι είναι το Levy Institute

Το περίφημο Ινστιτούτο Λεβί οφείλει τη δημιουργία του και στη συνέχεια την ευμάρειά του στη γενναιοδωρία και στο όραμα του Λεόν Λεβί, ενός δισεκατομμυριούχου χρηματιστή που έμεινε στην Ιστορία ως ο εμπνευστής των αμοιβαίων κεφαλαίων και των περιβόητων hedge funds.

Χάρη σε αυτόν -και με τα χρήματά του- ιδρύθηκε το 1986 το ομώνυμο ινστιτούτο, με στόχο ουσιαστικά να κρατήσει ζωντανή τη δίψα του ιδρυτή του για διαρκή αναζήτηση νέων οικονομικών «όπλων» και για την άσκηση της κατά περίπτωση «ιδανικής» οικονομικής πολιτικής.

Βρήκε στέγη στο campus του Κολεγίου Μπαρντ, ίσως του πιο φημισμένου πανεπιστημιακού κολεγίου-προθάλαμου του Κολούμπια. Ενός κολεγίου στο οποίο ο ίδιος ο Λεόν Λεβί διετέλεσε επίτροπος και με το οποίο κατά καιρούς συνδέθηκαν ορισμένα ιερά τέρατα της διεθνούς πολιτικής και οικονομικής σκηνής. Ονόματα-κολοσσοί του παρελθόντος, όπως ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Φράνκλιν Ρούζβελτ και κροίσοι επιχειρηματίες όπως ο Τζον Ντ. Ροκφέλερ ο νεότερος, ο Τζορτζ Ιστμαν και ο Φρέντερικ Βάντερμπιλτ υπήρξαν είτε απόφοιτοι είτε επίτροποι του κολεγίου. Διάδοχός τους σήμερα θεωρείται ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς.

Στο κάδρο μπαίνει από την αρχή σχεδόν και η Επισκοπική Εκκλησία των ΗΠΑ, η οποία μέχρι σήμερα αποτελεί έναν από τους βασικούς χρηματοδότες του Ινστιτούτου Λεβί και χορηγός υποτροφιών σε φοιτητές του Κολεγίου Μπαρντ, ιδιαίτερα στους τομείς των καλών τεχνών. Η Εκκλησία χρηματοδοτεί τα προγράμματα τέχνης του κολεγίου, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Χέσελ και τα ετήσια φεστιβάλ Bard Summer Scape και Bard Music Festival. Συμπτωματικά, στην ίδια Εκκλησία ανήκουν και τα περισσότερα μέλη του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Λεβί.

Πηγή