ΔΝΤ: Είχε προτείνει «κούρεμα» πριν από ένα χρόνο

6/4/2012

Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο Τύπου Τζέρι Ράις, το Ταμείο πίεζε προς αυτή την κατεύθυνση

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο επιβεβαίωσε ότι είχε προτείνει στους Ευρωπαίους να αναδιαρθρώσουν το ελληνικό χρέος εδώ και ένα χρόνο, όπως είχε αποκαλύψει ο πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ Παναγιώτης Ρουμελιώτης στην εκπομπή «Νέοι Φάκελοι». Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο Τύπου του ΔΝΤ Τζέρι Ράις, το ΔΤΝ «πίεζε προς την κατεύθυνση να γίνει το δημόσιο χρέος βιώσιμο προς το συμφέρον της Ελλάδας. Μεταξύ των επιλογών που είχε εισηγηθεί ήταν και η αναδιάρθρωση». Δημοσίως, ωστόσο, τα κορυφαία στελέχη του διεθνούς οργανισμού τόνιζαν ότι «η αναδιάρθρωση δεν αποτελεί επιλογή για την Ελλάδα». Μάλιστα, ο τότε επικεφαλής του, Ντομινίκ Στρος-Καν, είχε απαντήσει αρνητικά σε σχετική ερώτηση του ΣΚΑΪ, λέγοντας ότι «το ΔΝΤ δεν πιέζει την Ελλάδα για αναδιάρθρωση».

Την ίδια ώρα, χθεσινό δημοσίευμα του περιοδικού Economist επαναφέρει τα σενάρια εξόδου μιας χώρας από το ευρώ, με αφορμή σχετικό διαγωνισμό ευρωσκεπτικιστή Βρετανού επιχειρηματία για την «επίλυση» της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Οπως γράφει χαρακτηριστικά:

«Οι Ιρλανδοί εγκατέλειψαν τη ζώνη της στερλίνας και οι χώρες της Βαλτικής το ρούβλι. Η Ιστορία βρίθει νομισματικών ενώσεων που διαλύθηκαν. Γιατί όχι και το ευρώ; Οι ιδρυτές του ευρώ πίστευαν πως δημιουργούσαν το νόμισμα που θα ανταγωνιζόταν το δολάριο. Κατασκεύασαν, όμως, μια νέα εκδοχή του κανόνα του χρυσού... Η κοινή λογική υπαγορεύει στους Ευρωπαίους ηγέτες να εξετάσουν πώς θα μπορούσαν να διαχειριστούν μια διάσπαση της Ευρωζώνης. Ωστόσο, η πλέον ανοιχτή παρουσίαση προτάσεων προωθείται από ένα βρετανικό think-tank που πρόσκειται στο βρετανικό Συντηρητικό Κόμμα, το Policy Exchange. Αυτό δημοσιοποίησε τον κατάλογο πέντε διαγωνιζόμενων για το έπαθλο των 400.000 δολαρίων που θα δοθεί στο καλύτερο σχέδιο διάσπασης του ευρώ. Ενας εκ των πέντε φιναλίστ, ο Τζόναθαν Τέπερ, εκτιμά πως μια αποχώρηση από το ευρώ θα διευκολύνει τις προβληματικές χώρες να ανακάμψουν σύντομα. Ο κ. Τέπερ σκιαγραφεί ένα σενάριο αποχώρησης χωρών όπως η Ελλάδα: Αιφνιδιαστική ανακοίνωση στη διάρκεια ενός Σαββατοκύριακου, αυτόματη μετατροπή των καταθέσεων στις νέες δραχμές ενώ οι τράπεζες θα παραμείνουν κλειστές. Επιβολή ελέγχων στις κινήσεις κεφαλαίων ώστε να αποτραπεί η φυγή χρήματος στο εξωτερικό. Αρχικά θα χρησιμοποιούνται τα χαρτονομίσματα του ευρώ που θα σημαδευτούν με μελάνι και θα αποσυρθούν μόλις τυπωθούν χαρτονομίσματα της δραχμής. Οι έλεγχοι στα σύνορα θα περιορίσουν την εξαγωγή όσων χαρτονομισμάτων του ευρώ δεν έχουν σημαδευθεί. Το σχέδιο αυτό συνοψίζεται σε τρεις κινήσεις: αποχώρηση, στάση πληρωμών, υποτίμηση.

Ενας άλλος, ο Ρότζερ Μπουτλ, προτείνει αντιθέτως να αρχίσει η διάσπαση με την αποχώρηση της Γερμανίας και των άλλων ισχυρών οικονομιών. Οπως κι αν συμβεί, ο κατακερματισμός της Ευρωζώνης θα δημιουργήσει κερδισμένους και χαμένους με πτωχεύσεις και νομικούς εφιάλτες. Οσοι εμπλέκονται σε διασυνοριακές συναλλαγές θα ανακαλύψουν αλλαγές στην αξία περιουσιακών στοιχείων και υποχρεώσεων. Ο Νιλ Ρέκορντ επισημαίνει πως πρόκειται για τόσο ιλιγγιώδη ποσά ώστε η ρευστοποίησή τους θα είναι ολέθρια. Γι’ αυτό και προτείνει να καταργηθεί το ευρώ μόλις αποχωρήσει μια χώρα, ώστε να ακυρωθούν όλα τα συμβόλαια.

Σε αντίθεση με τον κ. Ρέκορντ, που τάσσεται υπέρ της μυστικότητας, οι Γενς Νόρντβιγκ και Νικ Φίρουζι υποστηρίζουν πως ένα ανοιχτός κατά περίπτωση σχεδιασμός θα περιόριζε την αβεβαιότητα. Πιστεύουν πως θα μπορούσαν να περιοριστούν τα προβλήματα στις συναλλαγές με τη μετατροπή όσων συμβολαίων είναι σε ευρώ σε μια τροποποιημένη μορφή της ευρωπαϊκής νομισματικής μονάδας, (του ECU), που υπήρχε πριν από το ευρώ. Η Κάθριν Ντομπς, τέλος, προτείνει την αποδιάρθρωση της ομελέτας σε δύο (ή και περισσότερες) μικρότερες ζώνες: στον “κρόκο” και στο “ασπράδι”. Σε όλες τις χώρες τα ευρώ θα μετατρέπονταν σε έναν καθορισμένο συνδυασμό αυτών των δύο. Οι καταθέτες θα προστατεύονταν, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, και θα αποτρέπονταν οι εκροές κεφαλαίων στις άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Σταδιακά το ασθενέστερο σκέλος, ο κρόκος, θα υποτιμάτο έναντι του ισχυρότερου.

Το μέλλον του ευρώ θα το καθορίσουν τόσο η πολιτική όσο και η οικονομία. Οι χρεωμένες χώρες μπορεί να κουραστούν από την εσωτερική υποτίμηση. Οι πιστωτές ίσως θελήσουν να μη στηρίζουν πια τους άλλους. Και οποιοδήποτε από τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης μπορεί να διστάσει ενόψει της απώλειας εθνικής κυριαρχίας. Μια συντεταγμένη διαδικασία έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να διασώσει άλλες κατακτήσεις της ευρωπαϊκής ενοποίησης, όπως η ενιαία αγορά. Γι’ αυτό οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης πρέπει να διανοηθούν το αδιανόητο. Κανένας στρατηγός που σέβεται τον εαυτό του δεν αρνείται να σχεδιάσει έναν προβλέψιμο πόλεμο, όσο κι αν τον ενοχλεί η ιδέα να τον κάνει πραγματικά».

Πηγή